"Waarom?"

- Ergens in 2015 -

Ooit. Een miljoen levens geleden. Gaf ik een workshop en kreeg ik een vraag. Shocker. Ik was niet voorbereid op vragen waar ik me niet op voorbereid had. Toen was ik nog wel op mijn mondje gevallen, verlegen en stil én ging ik nog dagelijks door het leven als "juf" of "mama" op het werk. In de tijden dat gekleurde panty's nog in waren en kort haar nog de nieuwe "ik durf wel dingen te veranderen" statement was, zeker 2015 dus. Kwam ik jou tegen in De Meervaart. Hai. Het heeft eventjes geduurd.. (3 jaar om en nabij. Au.) Maar ik zei je, het duurt soms nogal een tijdje, maar als je me een vraag stelt, dan kom ik daar altijd op terug... Gelukkig vond jij het die dag even spannend als ik en nam je met "ik kom erop terug" genoegen. Dus nou ja. Welkom. Dit is mijn laatste "nog terug te komen op - vragen van kinderen" van het lijstje.

"Juf?"
"Ja..."
"Je hebt wel verteld waarom je begon met schrijven, maar wat ik niet snap is, waarom blijf je schrijven?"
"Hoe bedoel je?"
"Nou je zegt net, om alle drukte in mijn hoofd eruit te krijgen, maar je ziet er heel rustig uit,
je zegt om emoties te begrijpen die ik voel, en je kunt ze beter benoemen dan ik,
je zei omdat je door te schrijven je dankbaarder en vrediger voelt, en ik heb nog nooit een juf gehad die zo vaak dankjewel zei tegen ons, of zo vaak zegt wat er allemaal mooi is in deze klas,
ik bedoel je gebruikte wel een scheldwoord, maar het lijkt alsof de rede waarom je schrijft niet meer in je lijf zit, je ziet er helemaal niet uit als een onrustig mens in oorlog."
"Hmmmm.."
* Carmen mompelt tegen haarzelf, wijs kind, opmerkzaam kind, scherp kind... *
"Is het goed als ik hier even over na denk?"
"Ja hoor, ik ben je website al gaan volgen, ik lees het daar wel.."
"Dat is dan afgesproken.."
"Omdat jij ons huiswerk geeft he, dat vrij te doen of te laten is.."
"Ja?"
"Wil ik je ook huiswerk geven..."
"Oke, oke..."
"Ik wil het zien op je website als een brief zoals wij moeten schrijven aan onze oudere versie, schrijf jij een brief met het antwoord op mijn vraag aan jezelf..."
"Dit mag ik wel."
"Wanneer ga ik het zien?"
"Als de brief klaar is."

- Vandaag de dag -

Lieve leerling van toen,

Ooit als je groot bent, daar hadden wij het over. Ooit toen ik kleiner was, maar niet heel klein. Ooit toen de wereld er nog anders uitzag en ik op de wc van mijn middelbare school op wc papier mijn gedichten schreef tijdens de pauze, omdat het niet in schriften mocht, en telefoons nog niet met word erop en al uit het doosje kwamen. Ooit toen ik begon met schrijven en dagboekjes onder mijn bed en in mijn nachtkastje had met slotjes erop.

Ooit is een lange tijd geleden. En de waarom nu nog, dat weet ik nu pas. Nu, begrijp ik namelijk dat leven in het hier en nu iets heel anders is dan hier leven, nu.

Het spijt me dan ook dat mijn antwoord zo lang heeft moeten wachten, maar laten we eerlijk zijn, had ik je een semi-klinkt-wel-goed-voor-een-veertien-jarige antwoord gegeven, dan had je me nooit meer serieus genomen. Ik mag je. (zoals je ziet, heb ik die dag genoeg opgelet om te onthouden dat waarom, volgens jou altijd een omdat antwoord moest krijgen.) Dus hier, je brief.

Omdat ik het nu eenmaal gewend ben. Omdat ik elke dag schrijf.

Omdat ik al zo lang ik me kan herinneren, ook als klein kind altijd de oude kalenders die mijn oma me gaf gebruikte als boekjes.

Omdat ik jaren aan een stuk gelukkig was met de plakbandhouder op mijn kamer, omdat zij van losse blaadjes met schrijfsels en tekeningetje over Noa het ruimtewezen een echt boek maakte want de blaadjes bleven aan elkaar plakken en het leek even voor een paar seconden als ik het op mijn boekenplankje zette, niks onder te doen aan de goed gevormde bundels en hard gekafte romans. Omdat ik me nu eenmaal geen leven zonder voor kan stellen.

Omdat ik schrik wanneer ik iets wil schrijven en ik een van de twaalf pennen in mijn tas zo snel niet kan vinden daar helemaal onderop. Omdat ik niets liever doe dan. Omdat ik denk dat het nogal wat uren kost, om ooit beter te kunnen worden dan dit.

Omdat er geen dag voorbij gaat waarop ik in de trein niet over iemands schouder mee lees, of geen drie metro krantjes jat bij het station... Een om te lezen, de tweede om woorden uit te scheuren en gedichten te puzzelen, de derde om op de voorkant een gedicht te schrijven bij het plaatje en vervolgens laat liggen voor wie het dan ook vindt.

Omdat ik het verschrikkelijk vindt wanneer mensen de wereld maar vanaf een kant willen zien, ik oprecht geloof dat praten daarvoor helpt, maar niet iedereen in een gesprek klaar is om te zien wat de ander bedoeld vanuit hun perspectief, maar de wereld door andere ogen zien in lezen misschien wel behapbaar is... Omdat het stil, ruzie vrij en in je eentje te doen is maar gelukkig altijd een gezamenlijke activiteit is, tussen jou en de lezer, of jou en de schrijver, de uitwisseling. Omdat het daarmee misschien dan enkel door het idee dat iemand zich misschien zou kunnen inleven in... Mijn irritatie voor ongegronde standvastigheid een beetje tempert.

Omdat ik niet weet wat ik met mijn tijd zou doen, als ik lezen of schrijven niet had. Omdat ik nu eenmaal beter ben ik schrijven dan praten.

Omdat ik begon, en eigenlijk nooit stop met wat ik start (tenzij het gaat over het besturen van dingen als auto's, je snapt dat ik deze wel uitzet wanneer ik ze probeer te fileparkeren en er niet zomaar uitspring).

Omdat het mijn ding is. Omdat ik niet weet wie ik zou zijn als ik niet mijn iedere zondagavond uitvoerig spendeer aan het bijwerken van mijn dagboek, het plakken van concertkaartjes en bonnetjes in een ander boekje, of al mijn losse gedachtes op post-its tot een gedicht componeer in het boekje voor losse flarden. Omdat ik nu eenmaal blijf schrijven... Ik had graag willen zeggen zomaar, want het voelt niet per se als keuze, maar ik zei dat ik eerlijk zou zijn.

Omdat ik op een gehaaste dag die vol zit met een miljoen dingen, s' nachts niet kan slapen tot ik iets geschreven heb.

Omdat ik denk dat schrijven mij evenveel een gevoel van opluchting geeft als een alcoholist van een volumebraakje krijgt.

Omdat het zien van een trein nu eenmaal mijn hoofd zo op hol doet slaan dat ik soms als al mijn mobiel gerei leeg is en er geen papier in de buurt is, maar met stift op mijn been begin.

Omdat ik altijd bang was vergeten te worden na mijn dood. Niet bang was of mensen me wel of niet zouden missen, maar compleet in vergetelheid opgaan. Ik denk, dat het nog steeds, mijn grootste angst is, zo weinig achter te laten, dat niemand er bij stilstaat dat je ooit bestond. Omdat schrijven, niet zonder schrijver kan, omdat woorden zo bizar goed bewaard blijven, en dat troostend is.

Omdat ik altijd bang was geen stem te hebben in deze wereld, en haar door schrijven overal achterlaat, en niet ooit wil stoppen.

Omdat ik ervan hou hoe ik soms wanneer ik verdrietig ben, mijzelf van jaren terug kan lezen, en besef dat ik daar een heel goed punt had, en ik me een gelukkig mens prijs, dat ik mijzelf kan troosten of kan laten glimlachen door terug te lezen, wat ik ooit schreef.

Omdat ik nog altijd droom van een baan waarbij ik thuis in bed met mijn hummeltjes langs me liggend, elke dag in bed kan ontbijten en dan kan zeggen, zolang mijn laptop maar aanstaat of mijn pen maar bij de hand is, dat ik mijn carrière in mijn onderbroek in bed begon, en zo ook doorgezet heb.

Omdat ik altijd al met typemachines speelde en daarop fantaseerde over de boekwerken die ik zou opstellen.

Omdat ik hou het van het beeld dat ik over twintig jaar een zolderkamer heb in mijn huis waarbij de muren of het dak niet meer zichtbaar is, enkel de boeken, overal van vloer tot plafond. Omdat ik jaren als kind voor mijn verjaardag een bureau vroeg, gewoon om cool te zijn, en ik nu besef dat postvakjes, etui's en bureaustoelen als wens hebben wanneer je 9 bent niet echt het coolste ooit is, maar wel heel poëtisch voor een schrijvertje in de maak.

Omdat ik alle liefde die ik mijn schrijven stop, ook weer van andere daarin terugkrijg.

Omdat ik hou van het moment, waarop iemand me zegt, dat ze me haatten om de opdrachten die ik geef tijdens workshops, of wanneer ik ze drie jaar aan hun oren zeur dat ze er iets mee moeten doen tot verdoemenis aan toe, en ik jaren later een sms (appje nu) of mailtje krijg dat het spannend was, ze het gedaan hebben, en stiekem toch wel houden van mijn overmatige aandringerigheid schrijvers die beter zijn dan ik te pushen, en ik vanaf de zijkant of vanuit de achterkant van de zaal, een van meisjes (of jongens) als jou mag zien glimlachen van oor tot oor bij het applaus van het publiek, om vervolgens dat van mij nog weken aan te horen tot de oogrollen en de het stelde niet per se heel veel voor opmerkingen vervangen zijn door een heerlijk gehalte aan gezonde menselijke trotsheid op de dingen die we doen. Om de ogen van mensen, als ze trots zijn op hun stem, hun woorden of hun lef.

Omdat ik ben gehecht aan woorden zoeken voor, omdat ik hou van woorden, op wat voor manier dan ook, en dat sinds leren lezen en schrijven nooit minder is geworden.

Omdat schrijven triest en bijzonder mooi genoeg, mijn meest succesvolle lange termijn relatie is, of lief. Omdat ik zonder, ongelukkig ben, klagerig wordt, niet echt in mijn vel zit, mij niet meer kan concentreren of slapeloos wordt. Omdat ik met, omdat schrijven, mij nu eenmaal een gelukkig mens maakt, niet meer en niet minder dan dat, gewoon gelukkig.

Omdat ik elke dag zou kunnen stoppen met, maar ervoor kies dat mijn leven met, meer waard is. Omdat ik elke dag kan opgeven, maar liever, door blijf gaan met.

Ik hoop, dat dit antwoord, meer dan voldoende is, en dat het je bereikt.

Het spijt me, dat ik mijn aantekeningen boekje met je naam ben verloren in de opruimwoede die elke lente plaatsvindt... Maar gelukkig stond je vraag ook in mijn "nog schuldig" boekje en gezien belofte schuld maakt, heb je hier niet alleen figuurlijk, maar uiteindelijk ook letterlijk, mijn woord gekregen.

Tot ooit of schrijfs,

Liefs,
De juf die je sprak bij De Meervaart tijdens de beroepen dag.


Comments

Popular Posts