X
"De tijden zijn zwaar, en de vrienden schaars, ik schrijf je dan ook veelal overweldigende brieven, gevuld met pagina's lange zinnen die hoopvol zoekende zijn naar daar waar het punt gaat landen.
De tijden zijn zwaar, en de vrienden zijn schaars, ik zou je willen vragen, waarom je me niet schrijft... Maar het voelt even zinloos als " waarom kijk je me zo aan?" En terugkomen, begrijp ik nu, is heel anders dan blijven.
Toch, de tijden zijn zwaar, en de vrienden schaars, ik schrijf je dsn ook veelal overweldigende brieven, alsof wij nog tijdens het bepennen een uur langer kleur bekennen en daarin ons leven even doorgeven even herbeleven, al ben ik het enkel, alleen.
De tijden blijven zwaar, maar soms, voelen ze lichter, of mijn schouders zijn aan het dragen gewend geraakt, vrienden zijn schaars, zeldzamer geweest ooit maar nog nooit zo waardevol.
Ik schrijf je dan ook steeds minder brieven, het is niet, dat ik je niet meer mis, of je vergeten ben, het raakt me zo opgesloten te zijn in de schaduw van een geest die de nietszeggende stilte als oorverdovende breuklijn over de burg laat lopen, ik kon je niet meer schrijven, al wilde ik, en toch, zie hier, altijd een brief meer.
De tijden zijn zwaar, en vrienden zijn schaars, maar het leven is goed, soms wenste ik dat ik begreep hoe je je voelde, dat ik je vaker zei, dat wanneer je bestemd bent voor iets, je niet na hoeft te denken over of je het goed doet, het gaat vanzelf, goed.
Ik schrijf je dan ook veelal overweldigende brieven, van ongekent formaat, om je te informeren hoe het met me staat, ook als de postbode nooit met de enveloppen op zak mijn straat verlaat, of jouw voordeur vind. Ik schijf je dan ook, veelal overweldigend, voor mijzelf, brieven, alsof er ooit een tijd bestond, waarin wij samen stuurde. Ooit.
Toen de tijden zwaar waren, en de vrienden schaars, vond ik de frons op je voorhoofd het adres van een veilige haven lijken te spellen. Ik wenste, dat ik me haar kon herinneren zoals ik nog iedere ochtend ontwaak met de bitterzoete nasmaak."
De tijden zijn zwaar, en de vrienden zijn schaars, ik zou je willen vragen, waarom je me niet schrijft... Maar het voelt even zinloos als " waarom kijk je me zo aan?" En terugkomen, begrijp ik nu, is heel anders dan blijven.
Toch, de tijden zijn zwaar, en de vrienden schaars, ik schrijf je dsn ook veelal overweldigende brieven, alsof wij nog tijdens het bepennen een uur langer kleur bekennen en daarin ons leven even doorgeven even herbeleven, al ben ik het enkel, alleen.
De tijden blijven zwaar, maar soms, voelen ze lichter, of mijn schouders zijn aan het dragen gewend geraakt, vrienden zijn schaars, zeldzamer geweest ooit maar nog nooit zo waardevol.
Ik schrijf je dan ook steeds minder brieven, het is niet, dat ik je niet meer mis, of je vergeten ben, het raakt me zo opgesloten te zijn in de schaduw van een geest die de nietszeggende stilte als oorverdovende breuklijn over de burg laat lopen, ik kon je niet meer schrijven, al wilde ik, en toch, zie hier, altijd een brief meer.
De tijden zijn zwaar, en vrienden zijn schaars, maar het leven is goed, soms wenste ik dat ik begreep hoe je je voelde, dat ik je vaker zei, dat wanneer je bestemd bent voor iets, je niet na hoeft te denken over of je het goed doet, het gaat vanzelf, goed.
Ik schrijf je dan ook veelal overweldigende brieven, van ongekent formaat, om je te informeren hoe het met me staat, ook als de postbode nooit met de enveloppen op zak mijn straat verlaat, of jouw voordeur vind. Ik schijf je dan ook, veelal overweldigend, voor mijzelf, brieven, alsof er ooit een tijd bestond, waarin wij samen stuurde. Ooit.
Toen de tijden zwaar waren, en de vrienden schaars, vond ik de frons op je voorhoofd het adres van een veilige haven lijken te spellen. Ik wenste, dat ik me haar kon herinneren zoals ik nog iedere ochtend ontwaak met de bitterzoete nasmaak."
Comments