Trail's End
"Er ontstond een gat in tijd,
Te snel, te veel, te vroeg.
Er ontstond een opvulling van,
Te traag, te weinig, te laat.
En het was niets. En dat was alles.
Ooit stapte ik voor het eerst in de trein, ik was acht, op zoek naar waar de immense kracht dan toch moet eindigen.
Het verdriet leek op dat van het verliezen van speelgoed waarvan je eerder niet meer wist dat je het had tot het brak.
Jij was zes. Wij hielden elkaars handen vast. Stevig vast. Altijd vast. Onlosmakelijk vast.
De banken leken meters groot zo zonder armleuningen. Wij keken onze ogen uit. Vragen. Altijd zo veel vragen dat volwassenen met al hun omdat's geen dat's meer over hebben die niet om is, omdat het zo simpel is als, dat. Dat zij het ook niet altijd weten. Dat zij ook voor het eerst leven. Dat niemand de antwoorden heeft. Dat sommige vragen niet zijn om gesteld te worden. Dat andere de belangrijkste zijn én wel gesteld zouden moeten worden maar tevergeefs omdat ze nog steeds gesteld worden en zullen blijven stellen generaties lang, dat zelfs daar geen dat's om zijn verwoord, dat Kundera een poging deed, maar een slechte spreker was voor een goede schrijver, dat, dat weinig zei maar alsnog veelzeggend genoeg was een punt te maken van een met komma's gevulde zin.
De conducteur is boos, dat wij niet met de schoenen op de bank mogen, of wij dat thuis ook doen? Ja. Ik kreeg een standje van de man omdat ik eerlijk was. Ik had geen straf gekregen als ik loog, deed of ik het begreep. En omdat omdat's daarin zo niet om dat draaien.
En dat was het, niets. En dat was alles.
Er ontstond een gat een tijd.
Als gewenst, genoeg, hier.
Hij hield mijn hand vast. Stevig vast. Altijd vast. Onlosmakelijk vast.
Ik ben drieëntwintig wilde ik schrijven, maar het schijnt dat ik al verjaard was, toch voelde ik geen een van de twintig's. Ik was acht. Viel in slaap op je schouder tijdens de terugweg.
Keek mijn ogen uit. De zee. Het einde van het spoor. Een zucht. Minder indrukwekkend dan de anticipatie, omdat, je ogen ook bestaan in mijn wereld nu. Dat. Soort dingen legt niemand je uit."
Te snel, te veel, te vroeg.
Er ontstond een opvulling van,
Te traag, te weinig, te laat.
En het was niets. En dat was alles.
Ooit stapte ik voor het eerst in de trein, ik was acht, op zoek naar waar de immense kracht dan toch moet eindigen.
Het verdriet leek op dat van het verliezen van speelgoed waarvan je eerder niet meer wist dat je het had tot het brak.
Jij was zes. Wij hielden elkaars handen vast. Stevig vast. Altijd vast. Onlosmakelijk vast.
De banken leken meters groot zo zonder armleuningen. Wij keken onze ogen uit. Vragen. Altijd zo veel vragen dat volwassenen met al hun omdat's geen dat's meer over hebben die niet om is, omdat het zo simpel is als, dat. Dat zij het ook niet altijd weten. Dat zij ook voor het eerst leven. Dat niemand de antwoorden heeft. Dat sommige vragen niet zijn om gesteld te worden. Dat andere de belangrijkste zijn én wel gesteld zouden moeten worden maar tevergeefs omdat ze nog steeds gesteld worden en zullen blijven stellen generaties lang, dat zelfs daar geen dat's om zijn verwoord, dat Kundera een poging deed, maar een slechte spreker was voor een goede schrijver, dat, dat weinig zei maar alsnog veelzeggend genoeg was een punt te maken van een met komma's gevulde zin.
De conducteur is boos, dat wij niet met de schoenen op de bank mogen, of wij dat thuis ook doen? Ja. Ik kreeg een standje van de man omdat ik eerlijk was. Ik had geen straf gekregen als ik loog, deed of ik het begreep. En omdat omdat's daarin zo niet om dat draaien.
En dat was het, niets. En dat was alles.
Er ontstond een gat een tijd.
Als gewenst, genoeg, hier.
Hij hield mijn hand vast. Stevig vast. Altijd vast. Onlosmakelijk vast.
Ik ben drieëntwintig wilde ik schrijven, maar het schijnt dat ik al verjaard was, toch voelde ik geen een van de twintig's. Ik was acht. Viel in slaap op je schouder tijdens de terugweg.
Keek mijn ogen uit. De zee. Het einde van het spoor. Een zucht. Minder indrukwekkend dan de anticipatie, omdat, je ogen ook bestaan in mijn wereld nu. Dat. Soort dingen legt niemand je uit."
Comments