X
"En de wereld stierf in mijn armen. Of... Mijn schoot op zijn minst.
Er kruipt een spin tussen de gordijnen. Zoals de spinnen die wij mijten noemen maar eigenlijk niets meer of minder zijn dan de aanstichters van onze Klaas Vaak ogen.
En zo begint het. Bij onze ouders. Een wereld vol fantasie, beloftes, mooie naampjes en het lui lekker land dat wij kindertijd noemen.
En zo eindigt het. Bij ons ouder worden. Een wereld vol horor, angst, oorlog en het vallen en opstaan dat wij leven noemen.
En zo zal het altijd doorleven in de nacht. Als de mijt. Als de spin. Als het vastklampen aan de leugens die meer tevreden stellen dan de waarheid ooit kan doen.
Er leven spinnen in de haartjes tussen onze ogen die snachts tot leven komen. Zich voeden met het verdriet, de zweet, het zwoegen en de ouderdom van ons gezicht. Die van elke rimpel een ingang voor een orgie maken.
Er leven spinnen in de haartjes tussen onze ogen. Maar spin klinkt zo vreemd. Laten wij het mijt noemen. Er zijn zo veel soorten van. Laten wij het normaal achtten dat er mijten in het bed leven onzichtbaar voor het oog. Laten wij het onzichtbare recht voor het oog bungelend ontkennen zodat wij snachts slapen kunnen in alle tevredenheid. In het goede van ons geweten. Dat wetens waardig onze waardigheid haalt uit het zeggen, laten wij kiezen de wereld te vieren door woorden die lieflijker zijn dan onzichtbare insecten die snachts uit je ogen kruipen.
En dat de wereld op sterven na dood is. En dat de wereld sterven zal. En dat zij al honderd maal haar laatste adem uitblies net naast mijn wang. Koud. Trillend. Stil.
Zo begint het. En zo eindigt het. Apgar score terug naar nul.
En dat de wereld sterft. Daar zullen wij niet van spreken. Niet tegen elkaar, op zijn minst. Ik zal je enkel besluiten dat je mijn wereld bent.
En dat de wereld sterft. Zal ik ze niet vertellen. Tot ze oud genoeg zijn voor de waarheid. Tot ik oud genoeg ben voor spiegels.
En zo begint het. Bij onze ouders.
En de wereld stierf in mijn armen. Maar mijn wereld, leeft nog, dus laten we gewoon doen, alsof het niet zo is."
Er kruipt een spin tussen de gordijnen. Zoals de spinnen die wij mijten noemen maar eigenlijk niets meer of minder zijn dan de aanstichters van onze Klaas Vaak ogen.
En zo begint het. Bij onze ouders. Een wereld vol fantasie, beloftes, mooie naampjes en het lui lekker land dat wij kindertijd noemen.
En zo eindigt het. Bij ons ouder worden. Een wereld vol horor, angst, oorlog en het vallen en opstaan dat wij leven noemen.
En zo zal het altijd doorleven in de nacht. Als de mijt. Als de spin. Als het vastklampen aan de leugens die meer tevreden stellen dan de waarheid ooit kan doen.
Er leven spinnen in de haartjes tussen onze ogen die snachts tot leven komen. Zich voeden met het verdriet, de zweet, het zwoegen en de ouderdom van ons gezicht. Die van elke rimpel een ingang voor een orgie maken.
Er leven spinnen in de haartjes tussen onze ogen. Maar spin klinkt zo vreemd. Laten wij het mijt noemen. Er zijn zo veel soorten van. Laten wij het normaal achtten dat er mijten in het bed leven onzichtbaar voor het oog. Laten wij het onzichtbare recht voor het oog bungelend ontkennen zodat wij snachts slapen kunnen in alle tevredenheid. In het goede van ons geweten. Dat wetens waardig onze waardigheid haalt uit het zeggen, laten wij kiezen de wereld te vieren door woorden die lieflijker zijn dan onzichtbare insecten die snachts uit je ogen kruipen.
En dat de wereld op sterven na dood is. En dat de wereld sterven zal. En dat zij al honderd maal haar laatste adem uitblies net naast mijn wang. Koud. Trillend. Stil.
Zo begint het. En zo eindigt het. Apgar score terug naar nul.
En dat de wereld sterft. Daar zullen wij niet van spreken. Niet tegen elkaar, op zijn minst. Ik zal je enkel besluiten dat je mijn wereld bent.
En dat de wereld sterft. Zal ik ze niet vertellen. Tot ze oud genoeg zijn voor de waarheid. Tot ik oud genoeg ben voor spiegels.
En zo begint het. Bij onze ouders.
En de wereld stierf in mijn armen. Maar mijn wereld, leeft nog, dus laten we gewoon doen, alsof het niet zo is."
Comments