X
"Iedere avond was hetzelfde.
Iedere avond was anders.
Je bent hem niet. Maar je lijkt op hem. Soms.
Ik kroop zo graag bij je in bed. Dan was het warm. Soms wil ik naar hem fluisteren. "Toe manneke, het is al goed." Maar mijn man is manneke af.
Hij lijkt op je. Geschiedenis. Latijn. De fantasie. Het atheïsme. De fascinaties én de angsten. Was jij maar even verliefd geworden op de man, als ik.
Was jij hem maar tegen het lijf gelopen die dag.
"Als God het wil" gaat mijn man verder, opdat het lot, schijnbaar minder maakbaar blijkt voor een atheïst met een groot geloof in meer, dan voor een Christen vrouw die het hare opgaf omdat het liever haar smeekbedes bij dé mens opperde dan afgaf aan een zwevende naam.
Iedere dag was hetzelfde.
Iedere dag was anders.
Er was maar een ding te voorspellen, dat het altijd onvoorspelbaar was.
De man snurkt zachtjes en beschaafd. Zoals hij soms toch ook écht een klein boertje moet laten tot mijn grote genot.
Hij draait en draait, zoals wij de hakken in de schoenen draaiende de deur uit liepen richting de hark, naar school, naar andere werelden.
Hij lijkt op je. Maar jij niet op hem. Niet eens soms. Misschien doet hij me gewoon aan je denken. Soms. Met tijden. Wanneer ik je hoop te zien. En zoek in alles wat er wel is, naar dat wat ik verloor. Achterliet.
"Slaap zacht spinnetje..."
"En jij vijf kwartier in een uur mooie man..."
"Ik waak altijd over je dromen, zweef boven je..."
Dat weet ik toch. Dat weet ik toch zekerder dan al het waarneembare en onomstotelijke bij elkaar.
Opdat de geesten die er eerst zweefden, vanzelf plaats voor je maakte, na mate je meer ruimte in het hart in nam.
Soms, wenste ik, dat hij even verliefd op je was, als ik. Al was het maar een beetje, van dat magische licht. Al was maar net iets minder dan niks. Want soms toch zou ik zweren, dat weinig, alle verschil maakt in het leven, voor de mens."
Iedere avond was anders.
Je bent hem niet. Maar je lijkt op hem. Soms.
Ik kroop zo graag bij je in bed. Dan was het warm. Soms wil ik naar hem fluisteren. "Toe manneke, het is al goed." Maar mijn man is manneke af.
Hij lijkt op je. Geschiedenis. Latijn. De fantasie. Het atheïsme. De fascinaties én de angsten. Was jij maar even verliefd geworden op de man, als ik.
Was jij hem maar tegen het lijf gelopen die dag.
"Als God het wil" gaat mijn man verder, opdat het lot, schijnbaar minder maakbaar blijkt voor een atheïst met een groot geloof in meer, dan voor een Christen vrouw die het hare opgaf omdat het liever haar smeekbedes bij dé mens opperde dan afgaf aan een zwevende naam.
Iedere dag was hetzelfde.
Iedere dag was anders.
Er was maar een ding te voorspellen, dat het altijd onvoorspelbaar was.
De man snurkt zachtjes en beschaafd. Zoals hij soms toch ook écht een klein boertje moet laten tot mijn grote genot.
Hij draait en draait, zoals wij de hakken in de schoenen draaiende de deur uit liepen richting de hark, naar school, naar andere werelden.
Hij lijkt op je. Maar jij niet op hem. Niet eens soms. Misschien doet hij me gewoon aan je denken. Soms. Met tijden. Wanneer ik je hoop te zien. En zoek in alles wat er wel is, naar dat wat ik verloor. Achterliet.
"Slaap zacht spinnetje..."
"En jij vijf kwartier in een uur mooie man..."
"Ik waak altijd over je dromen, zweef boven je..."
Dat weet ik toch. Dat weet ik toch zekerder dan al het waarneembare en onomstotelijke bij elkaar.
Opdat de geesten die er eerst zweefden, vanzelf plaats voor je maakte, na mate je meer ruimte in het hart in nam.
Soms, wenste ik, dat hij even verliefd op je was, als ik. Al was het maar een beetje, van dat magische licht. Al was maar net iets minder dan niks. Want soms toch zou ik zweren, dat weinig, alle verschil maakt in het leven, voor de mens."
Comments