X

"Hoe liefde eruit ziet? Vraagt hij mij voorzichtig. Dat ik het niet zeker weet is het antwoord. Even huiverig. Hardop toegeven was nooit ons sterkste punt. Zelfs niet in alle kwetsbaarheid van dien.
Ik begrijp dat het een lange tijd was. Dat ik er nooit echt op terugkwam na weken tekenen. Dat het onmogelijk te zien is aan de buitenkant dat je vragen meestal een ketting reactie van ongekend formaat hebben wanneer ik vaak stil ben. Traag reageer als het over emoties, dichtbij zijn of zaken die het hart aangaan. Maar ik bleef zoeken.
Het ziet eruit als wij twee zoenende voor een spiegel zo bijna scheel kijkend omdat ik en je ogen en het beeld wil bekijken tegelijk.
Het ziet eruit zoals de binnenkant van mijn hart wanneer de slager het in plakjes zou snijden vraag ik me af of hij zou weten dat het mijn hart is opdat het zo vol zit van jou.
Het ziet eruit als twee paar handen dat zichzelf van het trillen beveeld te bedwingen om de ander steviger vast te houden zo midden in de storm.
Het ziet eruit als twee gezichten die niet boekdelen maar boekenreeksen spreken wanneer het op de ander of ons aankomt.
Het ziet eruit als de binnenkant van mijn aders die jij constant kieteld en daarmee mij huid verwarmd van afstand of mij kippenvel geeft nog enkel door de anticipatie van een aanraking.
Ik begrijp dat het soms lijkt alsof ik te jong, te onbezonnen, te stil, te langzaam sprekende, te onoverwogen ben.
Maar elke vraag zet een reeks aan reacties als dominosteentjes aan zo binnenin mijn brein.
En ah fijn, dit is dus een plaatje dat ik voor je maakte, om je uit te leggen hoe mijn aders glimlachen wanneer ze aan je denken.
Want dat de gedachte aan je mijn lichaam doet jubelen dat moet dan toch op zulke afstand en eensgelijke nabijheid een wetenschappelijk vast te stellen, onomstotelijk vast te stellen, feitelijk bewijs van mijn liefde in preparaat zijn.
Opdat ik zweren zou dat sinds onze eerste zoen, mijn bloed met de jaren, enkel zoeter, lichter en puurder is geworden dan voorheen."

Comments

Popular Posts