Fragmenten - 2015 - II

Met deze vraag drukkend op haar organen viel haar aandacht weg van zijn lichaam, raakte ze in een emotionele verlamming van angst. Alsof zij aan elkaar vergroeit werden, en het onmogelijk voor haar was, ooit nog seks te hebben met een andere man, omdat zijn lid verweven zat in haar schede. Vastgenaaid aan haar vermaak, zonder de mogelijkheid de ijzerdraden die hen bij elkaar hielden lost te tornen. Immer zou zo’n gruwelijke aanval op die constructie, hem gegarandeerd zijn lid kosten. Wat betekend dat ze hem in haar wreedheid zijn mannelijkheid af zou nemen. Ze zou hem van zijn identiteit ontnemen en hem maken tot een nietszeggend individu. Onmogelijk een vrouw te plezieren, laat staan vast te mogen houden tot aan de eind der tijd. Zou een wel zo waanzinnig buitensporig zijn om dat toe te laten, dan was er nog het beletsel van zijn impotentie, hij kon zichzelf onmogelijk voorplanten.

Daarmee zou hij zichzelf als kandidaat voor iedere vrouw diskwalificeren, daar het vooralsnog met de paplepel ingegoten word dat zij vrouwen des aarde, geboren en getogen worden om zichzelf te reproduceren. Immers wie niet competent genoeg is zijn genen door te geven zal een lange aaneen strengeling van voorouderen teleurstellen door de kralenketting van eeuwigdurende overhandiging van het geschenk van mensenleven te verbreken. Alsof het leven dat door de voorvaderen geschonken is nietszeggend is, waarmee de vrouw tegen zichzelf in de spiegel moet erkennen. Als het leven dat ik niet kan schenken, nietszeggend is, wat mijn nalatenschap zou moeten zijn… Dan betekend dat, dat ik daarmee nog minder dan nietszeggend ben. Onbedrukt gebleven in het leven, nog een markering op het blad. Minder dan niets om achter te laten, slechts de schuld van het verbruik van de natuur van de mogelijkheden, die andere kind dragende vrouwen hadden kunnen gebruiken, om het licht des toekomst door te geven.

Het zou slechts een vraag zijn, de vraag zijn, die altijd speelt, hoe lang? Hoe lang zou het duren voordat de vrouw die in de toekomst zijn partner zou zijn, zichzelf net als Anna Kerenina voor de trein zou gooien? Of zou hij de eerste zijn van het stel, die zichzelf van kant zou maken, in een behuizing die gelijkenis richting Joost Zwagerman zou uitstralen. De dood van een gekwelde ziel, die niemand kwaad neemt voor zijn daden. Omdat het te voorspellen was, als een rekensom in de eerste klas. Een gegeven was waar niet over te twisten valt. De logische uitkomst van een aantal toevalligheden die samenhangend zijn geest al lang voor zijn lichaam in de strop gehangen hebben. Slechts hijzelf onwetend, over de loop van de natuur, de toekomst die al in zijn half geopende ogen gegraveerd staat. Slechts de spiegel die hij bedriegt. Die hij verlangt te verleiden om het beeld dat het weerspiegeld niet in deze hoedanigheid weer te geven. Tot aan het punt waarop hij zichzelf bij het passeren van een raam niet herkent, omdat hij zijn eigen spiegelbeeld niet wil erkennen als dusdanig. Vreemdeling met zijn ogen, schaduw die schuw achterblijft terwijl het hem alsnog op de hielen blijft zitten, zijn hele leven lang.

Meer? Check www.instagram.com/carmenverduyn