"Schutsboomstraat 8595B"
"Ik kruis mijn vingers en hoop op het beste,
Vraag me zeg ik je, wat er op mijn zolder staat, we praten over kelders en de begaande grond van woonhuizen die wij nooit gaan bewonen,
Er zijn acht huizen, twaalf zolders in totaal,
De eerste zij is en blijft toch wel mijn favoriet,
Met een vlisotrap die ik nooit aankan begint het rommelen daar altijd al met lachjes, schat, kun je nog een keer aan hetdingetje van die dinges trekken zodat ik kan frunniken?
Je komt alleen mee naar boven als ik de tijd vergeten ben of als het kerst is, om dozen te sjouwen,
Ze staan inderdaad als een boom maar zijn enkel vertakkingen van herinneringen, versierde brieven tot prop verfrommeld en scheuren van flarden die wij nooit verstuurde,
Ik heb ze allemaal netjes geordend, 217 keer stapte ik op de krakende balk voordat alles zijn eigen plekje kreeg,
Zo nu en dan stoot ik nog steeds, ook al weet ik zo goed waar de draagbalk staat, mijn hoofd aan de onderhevige steun die hier verleend wordt,
Het peertje flikkert, net als wij moet het nog wennen aan het meer dan enkel in duister van licht mogen genieten,
Een plek om mijzelf te vinden wanneer ik me voor haar, mijn eigen ogen, verstoppen wil,
Mijn kindervoetjes herinneren zich iedere danspas die ik niet leerde, trappelen rond alsof ik in plassen herfstwater speel,
Zo nu en dan roep je vanuit je werkkamer, lief, lukt het?
Giechel nog steeds dan voor ik je beantwoord,
Kan er niet aan wennen, vanzelfsprekend worden, dat zei je ooit verstrengeld in mijn bed,
Hoe dan wanneer wij allemaal deze taal moeten leren spreken?
Ik zou deze dozen nooit kunnen vertolken tot van jou of van zelf, laat staan erover spreken alsof het in te delen is,
Zij zijn enkel om gedeelde of verdeelde momenten samen te brengen tot balans,
Als jij en ik stellen,
"Kom je nog? Ben je me vergeten daarboven?" 33x het eerste jaar,
Nooit, jij, geen zorg, zij die zo graag in haar herinneringen zoekt naar de eindeloze waarde van het menselijke bestaan,
Zou altijd, dito, zijn."
Vraag me zeg ik je, wat er op mijn zolder staat, we praten over kelders en de begaande grond van woonhuizen die wij nooit gaan bewonen,
Er zijn acht huizen, twaalf zolders in totaal,
De eerste zij is en blijft toch wel mijn favoriet,
Met een vlisotrap die ik nooit aankan begint het rommelen daar altijd al met lachjes, schat, kun je nog een keer aan hetdingetje van die dinges trekken zodat ik kan frunniken?
Je komt alleen mee naar boven als ik de tijd vergeten ben of als het kerst is, om dozen te sjouwen,
Ze staan inderdaad als een boom maar zijn enkel vertakkingen van herinneringen, versierde brieven tot prop verfrommeld en scheuren van flarden die wij nooit verstuurde,
Ik heb ze allemaal netjes geordend, 217 keer stapte ik op de krakende balk voordat alles zijn eigen plekje kreeg,
Zo nu en dan stoot ik nog steeds, ook al weet ik zo goed waar de draagbalk staat, mijn hoofd aan de onderhevige steun die hier verleend wordt,
Het peertje flikkert, net als wij moet het nog wennen aan het meer dan enkel in duister van licht mogen genieten,
Een plek om mijzelf te vinden wanneer ik me voor haar, mijn eigen ogen, verstoppen wil,
Mijn kindervoetjes herinneren zich iedere danspas die ik niet leerde, trappelen rond alsof ik in plassen herfstwater speel,
Zo nu en dan roep je vanuit je werkkamer, lief, lukt het?
Giechel nog steeds dan voor ik je beantwoord,
Kan er niet aan wennen, vanzelfsprekend worden, dat zei je ooit verstrengeld in mijn bed,
Hoe dan wanneer wij allemaal deze taal moeten leren spreken?
Ik zou deze dozen nooit kunnen vertolken tot van jou of van zelf, laat staan erover spreken alsof het in te delen is,
Zij zijn enkel om gedeelde of verdeelde momenten samen te brengen tot balans,
Als jij en ik stellen,
"Kom je nog? Ben je me vergeten daarboven?" 33x het eerste jaar,
Nooit, jij, geen zorg, zij die zo graag in haar herinneringen zoekt naar de eindeloze waarde van het menselijke bestaan,
Zou altijd, dito, zijn."
Comments