"Kita Kita Kita."

"Vannacht raapte ik een jongen op uit de berm,
Tje, eigenlijk, was ik allang onderweg naar huis,
Zette lichte stappen naar gelang de muziek speelde, tot het beeld van verloren houtsnipper krullen mij niet meer losliet,
"Hallo jij, gaat het wel oke?"
"Jouw ken ik toch?"
"Van gezicht"
"Heb je hulp nodig? Of zit je gewoon goed hier op het kunstgras in je eentje te wezen?"
"Nou ik was onderweg naar huis..."
"Wie van ons is dat niet?"
"Ik viel over een scheur in de grond?"
"Je stem trilt kun je je mond draaien?"
"Zie je bloed?"
"Een schram of zes"
"Heb je sterilion?"
"Nee"
"Dan gaan we eerst naar mij."
"Ja."
"Ik ben wel blij dat ik je onderweg tegenkwam"
"Dat zeggen meer mannen wiens schouders op de mijne leunen als ik ze in mijn armen neem op hun onderweg naar huis zijn."
"Ik blijf eigenlijk ook nooit liggen"
"Dat doet niemand."
"Ik ben gewend gewoon door te gaan"
"Dat snap ik, wij allemaal, dezelfde soort types."
"Ik denk niet dat ik ooit langer dan een minuut stilstond bij de pijn."
"Het is de adrenaline, de schade, die voel je wel."
"Je klinkt als een wijs meisje."
"Glazen klinken mensen stemmen alleen."
"Geef je ooit een direct antwoord?"
"Op een vraag?"
"Ja."
"Nou, niet direct."
"En als ze vaker gesteld worden?"
"Dan zie ik het meer als een opstelling dan overhoor."
"Er staat dat het niet gaat prikken maar ik betwijfel het."
"Ik weet wel zeker dat het prikt."
"Ik vermoedde altijd dat het meer een steek zou zijn."
"Nee, prikkelend."
"Oke, nog twee pleisters en dan kijk ik naar je enkel."
"Zie je iets?"
"Rood, dik?"
"Bloed?"
"Bij je kin."
"Ik bedoel bij de enkel?"
"In geen enkele zin."
"Bedankt voor alle steun."
Is de altijd de laatste zin voor de "toe verlaat" en in mij."