Le mal du paiement - II

"Het tweede jaar -
Een vernieuwd Zwitserland,
Ontdaan van haar Amsterdamse accent,
Is terecht in U voor jouw gebruiken, gevonden, 
Democratie is verdwenen in het neutrale zwijgrecht,
Hoe meer hier wil of wet vastgelegd wordt,
Hoe minder ketens ontladen worden,
Van hun braakliggende Slotervaart,
Richting wind er niet om,
Al staat zij soms peilloos in een elke zuchtje al op,
Hoe lang wij nog kunnen stellen dat ver bedrijven, of ondernemen om,
Ons niet opzet al voor het eindkwartaal te verdrinken in de zuurte,
Van een te veel aan klokuren watertrappelen,
Als je het begeeft, blaas ik je de laatste lucht van mijn bandjes in, 
De deining lijkt altijd minder sterk vanaf het zand,
Wanneer je De gekusterde probeert te zien als A,
De zoute aanwas zal je iedere wond schoon bijten,
Pijnlijk, maar als vanzelfsprekend,
Genezend tot littekenloze bloos op de prikkel wang,
Ontstoken wordt daar enkel kampvuur,
Waar de Zwijger, mij, zo nu en dan inlaat,
Op griezelverhalen die met eigen hand geschreven zijn,
Als tassen vol grijze normen, 
Die zijn sokken pas in limbo luchten,
Alsof je liever dan gebakken,
Rauw opgegeten wil worden,
Door de constante trouw aan rouwen in onvermogen correct verhalen te kunnen vertalen,
Dat zelfs als ze ver te halen was,
Het voornamelijk zit in de bekering van geloof,
Mijn spraakwater ook wanneer zij niet gulzig opzoek gaat naar slokken, wel voorstander van slikken is,
Altijd rust op bewateren,
Daar waar het Gras verzorgd wordt en zich overgeeft aan het bij gehouden worden,
Zal geen enkel veld, geslagen worden,
Eerder als verslaglegging in geschiedden geboekt zijn,
Doch zij altijd, meer dan je Zwijg,
In het heden verkeerd,
Ook als de bedrading anders suggereert,
Het wordt gesteld om, vanuit proloog,
De voorbeschouwing te bevestigen,
Maar één tweespel,
Ook met Praatgrage en Zwijger,
Zou altijd een dialoog moeten betreffen,
Zelfs al is ze in gelijke toon gezet, 
Is uitgaan van, ook altijd ontzegt van, als de enige loog in mono."