"Je reinste Kafka - prt 2"

"Er sijpelt een rivier van verraad,
We zijn al jaren in oorlog, altijd, jij tegen mij, 
Ik praat tegen haar, hem, het, mezelf voornamelijk,
Heb hardop gesprekken met verloren zielen die enkel in de mijne opdraven om als gedragen geliefd te worden door een misselijkmakende aandacht voor de aandrang naar een drachtige gedachte waarop mijn lichaam welgesteld tegen lijkt te zijn,
Zij is als een aderlating van mijn persoonlijkheid, het spijt me niet dat er geen schuldige zijn, maar als er een was, dan speet het me nog minder om als schuldeiser mijn klaagzang op zijn of haar lichaam te tatoeƫren met onzichtbare inkt,
Dat je last voelt zonder reden ook als je zeker weet dat je nooit pijn bent gedaan, aan wat voor andere als vanzelfsprekend maar gewoon is, niks om te zien, ik staar me blind op die optie,
Verval nog vaker in de gedachte dat enkel het ontnemen van, me gretig heeft gemaakt, ik was toch het meisje dat altijd al wist wat ze wilde? 
Dat zo zeker van jezelf zijn niets met vertrouwen te maken heeft, is de les die enkel door me mand valt in situaties van onmacht, haar wederopstand is de enige die ik noch in nood nog in zakelijkheid ooit in mijn wieg zou leggen,
Ik hoorde haar "je hebt er nu geen last van", nieuw bewijs, iedereen liegt, ik probeer gehurkt boven het potje te blijven zitten, maar zij loopt evenals ik volledig over,
Het is geen druppel meer of stelselmatig terugkerende gesteldheid die door een 'altijd' label te plakken mij verteld dat het wel goed komt,
Dat wij elkaar vandaag niet nog een keer finaal kapot zien gaan aan de schuld die nergens hoort,
Laat staan een thuis heeft,
Ik fluister mezelf constante troost toe, ik hoor haar wel maar ik zie haar niet,
Er sijpelt een rivier aan verraad, of eerder nog worden hier in onaflatende stroom lijken geloosd,
Ik kende ze niet, wat het ook mocht zijn, als het maar de kans op zijn mist kon ontmoeten, voordat de keuze al ongekend moet zijn."

Comments

Popular Posts