"A la recherche du temps perdu"

"Hij beantwoorde zijn liefde vaak, met de woorden, ik heb je zo lang gezocht.
Kon het nooit over het hart verkrijgen de zijne te breken en te zeggen, dat hij nog steeds en altijd zoekende zal.
Ik had nooit de illusie dat 'om te hebben en houden' iets met bezit te maken heeft. Ogen die door de jaren zoveel aan tranen, geproeft als door een ander. Leven.
Het is vasthouden aan, wat het zelf, en houden van, ongeacht ander.
Was een vrouw zo opgevoed van nature en niet enkel met de zweepslagen van, dat had liefde niet met giftig te maken, laat staan dat er Romeo en Julia fases.
Kan mij nog herinneren hoe ik als kind zwoer nooit te schrijven over, en hij nu, verdomme, daardoor, de grootste inspiratie.
Ik weet nog de tijd, waarin spijt en nijd als aan elkaar verwand, dat boeten bij samengaan hoorde en opofferen voor vrede als vanzelfsprekend.
Ik ken niet meer, het kind dat schrikt van de minste en geringste wind. Ik ken niet meer, het kind, dat bang is van donker of onbekend. Het kind, dat als moeder acteerd en soms speelde.
Hij beantwoorde mijn liefde vaak, met de woorden, ik heb je zo lang gevonden.
Kon het nooit over mijn hart verkrijgen het geloof te breken en te zeggen, dat nog niets in mij, ooit, zo ongevonden is.
Ik had nooit de fantasie dat ik gemaakt was voor, zonder, leek mij ook prima, er is genoeg te doen voor de geraniums.
Nu ken ik de tijd, waarin lengte zonder jaren of meters maar wil gemeten, waarin duurzaamheid niet over de tijd van zo goed als nieuw maar het aantal herstellende.
Nu, dat ik weet, als een veteraan, waar ik over spreek, wanneer ik het grote woord over de lippen laat lopen, begrijp ik pas, hoe verstrekkend de gevoelens, tot gevolgen golvende in het intern ritme van geluk gehuisvest wezen."