SSHPS
"Soms vertelde hij met werelden in zijn ogen besloten, die veel verder dan de horizon van mijn blauwe eind liggen.
Het waren stipjes die langzaam tot lijnen uitgroeide en kaarten tekende van onontdekte gronden.
Stillen wateren kabbelen altijd net onder de oppervlakte het luidste.
Wilde je hem leren kennen. Dan was een vraag niet genoeg. Ijs breken volslagen de plank gemist. Persoonlijk opperen nog veel vaker tegen gesloten deuren lopen.
Wilde je hem leren kennen, dan moest je vragen naar de werelden, die niet bestaan. Zoals hij, ook niet bestond, tot er voor het eerst in tweeën over gesproken werd.
Soms vertelde hij met karakters in zijn ogen besloten, de hoop, die leven doet, kan elk fantasie tot levensecht doen voelen, tot de aanraking werkelijk raakt, ook wanneer zij nooit bestond. Nooit oprecht was. Nooit gemeend.
Het waren relaties met en relaties tot en de zelven, die graag non fictie maar des al niet te min zo fictief als maar zijn kan, hun leven genoten zoals geleden zou moeten worden wanneer het potlood weer neergelegd en de tekentafel ingeklapt.
Wilde je diep gaan met hem, zijn hart, dan moest je vragen naar de wezen, die diep in de krochten van de duisterste kronkels van zijn brein schuilen. Dan moest je vragen naar de karaktertrekken van zijn meest geliefde protagonisten en de troostenheid van cataclysmen bevragen tot antwoord niet langer omzeilt maar omarmd werd.
Wilde je diep gaan met hem, zijn hart, dan moest je de werelden afreizen op ontdekkingstochten te meer, tot er niets meer over was, dan de man zelf, zijn wereld zelf, zijn leven bij harte zelve.
Soms vertelde hij met werelden in de ogen, nu neemt hij mij bij de hand, er waren wonderen te meer waar ik eeuwig ronddwalende had gekunt, maar geen was zo wonderlijk, als in werkelijkheid beland."
Het waren stipjes die langzaam tot lijnen uitgroeide en kaarten tekende van onontdekte gronden.
Stillen wateren kabbelen altijd net onder de oppervlakte het luidste.
Wilde je hem leren kennen. Dan was een vraag niet genoeg. Ijs breken volslagen de plank gemist. Persoonlijk opperen nog veel vaker tegen gesloten deuren lopen.
Wilde je hem leren kennen, dan moest je vragen naar de werelden, die niet bestaan. Zoals hij, ook niet bestond, tot er voor het eerst in tweeën over gesproken werd.
Soms vertelde hij met karakters in zijn ogen besloten, de hoop, die leven doet, kan elk fantasie tot levensecht doen voelen, tot de aanraking werkelijk raakt, ook wanneer zij nooit bestond. Nooit oprecht was. Nooit gemeend.
Het waren relaties met en relaties tot en de zelven, die graag non fictie maar des al niet te min zo fictief als maar zijn kan, hun leven genoten zoals geleden zou moeten worden wanneer het potlood weer neergelegd en de tekentafel ingeklapt.
Wilde je diep gaan met hem, zijn hart, dan moest je vragen naar de wezen, die diep in de krochten van de duisterste kronkels van zijn brein schuilen. Dan moest je vragen naar de karaktertrekken van zijn meest geliefde protagonisten en de troostenheid van cataclysmen bevragen tot antwoord niet langer omzeilt maar omarmd werd.
Wilde je diep gaan met hem, zijn hart, dan moest je de werelden afreizen op ontdekkingstochten te meer, tot er niets meer over was, dan de man zelf, zijn wereld zelf, zijn leven bij harte zelve.
Soms vertelde hij met werelden in de ogen, nu neemt hij mij bij de hand, er waren wonderen te meer waar ik eeuwig ronddwalende had gekunt, maar geen was zo wonderlijk, als in werkelijkheid beland."
Comments