X
"Wie, vroeg ze mij. Niemand, bleef het antwoord. Maar zij wist. Zij wist altijd wanneer het te laat was voor mij. Het hart de zaak al lang bepleit had. En de handen getekend hadden tot het beeld zo veel levendiger dan de vluchtigste droom.
Het leek simpel. Er was liefde en lijfelijkheid. Wist een dame in zaken van nood verloren veel, dat kameraadschap haar de das omdoet.
Het ging vanzelf. Letterlijk. Kan me nog herinneren hoe luid mijn ogen uit de kassen rolden iedere keer dat zij zei "Het zijn de kleine dingen die het groots maken" of hij opperde, "wie het kleine niet eert, is het grote niet weert".
Tot hij van wijsheid wezenlijkheid maakte. Wanneer het koud was en mijn kledij wederom ontoereikend, dan stopte hij mij toe met de sjaal, de handen in de jaszakken verzonken, een duim strelende. Soms op dagen die wij scharen onder zwaar, schoof hij zijn laatste twee happen van de zoetigheid mijn eind op. Voor een glimlach. Hij liet tekeningen achter met ontbijt of toetjes op het aanrecht wanneer ik al in slaap gevallen het afscheid wegdroomde.
En toen hij ging, miste ik hem niet altijd, tot de grootste verbazing, ik miste mijn maatje, vertrouweling, de strijdlustige fluistering die altijd een "je kan het wel, het komt goed, vertrouw op het universum" de oren in knoopt precies op het juiste moment.
Ik miste hem niet luid of verscheurend, ik miste hem stilletjes, in alles dat minder prachtig of opgetogen wanneer het niet met hem gedeeld, ik miste hem in stukjes, als precies het kootje dat de mijne raakt wanneer hij de sigaret overnam, of gebrokkelde stroopwafel met fruit dat aan de honing en crème fraise ontbrak. Ik miste hem in geurtjes en sokken pluisjes verstopt zo links onderin het dekbed.
Ik miste niemand, zo verschrikkelijk veel. Zij glimlachte flauwtjes, sloeg een arm om de schouder, "hopelijk mist niemand, iemand die ik ken, evenveel als zij, hem."
Zij wist altijd wanneer het te laat was voor mij. Wanneer het hart hals over de kop. Wanneer de knie te week. Wanneer de conferancecall met cognitie door het hart bezet wordt. Zij wist het. Altijd."
Het leek simpel. Er was liefde en lijfelijkheid. Wist een dame in zaken van nood verloren veel, dat kameraadschap haar de das omdoet.
Het ging vanzelf. Letterlijk. Kan me nog herinneren hoe luid mijn ogen uit de kassen rolden iedere keer dat zij zei "Het zijn de kleine dingen die het groots maken" of hij opperde, "wie het kleine niet eert, is het grote niet weert".
Tot hij van wijsheid wezenlijkheid maakte. Wanneer het koud was en mijn kledij wederom ontoereikend, dan stopte hij mij toe met de sjaal, de handen in de jaszakken verzonken, een duim strelende. Soms op dagen die wij scharen onder zwaar, schoof hij zijn laatste twee happen van de zoetigheid mijn eind op. Voor een glimlach. Hij liet tekeningen achter met ontbijt of toetjes op het aanrecht wanneer ik al in slaap gevallen het afscheid wegdroomde.
En toen hij ging, miste ik hem niet altijd, tot de grootste verbazing, ik miste mijn maatje, vertrouweling, de strijdlustige fluistering die altijd een "je kan het wel, het komt goed, vertrouw op het universum" de oren in knoopt precies op het juiste moment.
Ik miste hem niet luid of verscheurend, ik miste hem stilletjes, in alles dat minder prachtig of opgetogen wanneer het niet met hem gedeeld, ik miste hem in stukjes, als precies het kootje dat de mijne raakt wanneer hij de sigaret overnam, of gebrokkelde stroopwafel met fruit dat aan de honing en crème fraise ontbrak. Ik miste hem in geurtjes en sokken pluisjes verstopt zo links onderin het dekbed.
Ik miste niemand, zo verschrikkelijk veel. Zij glimlachte flauwtjes, sloeg een arm om de schouder, "hopelijk mist niemand, iemand die ik ken, evenveel als zij, hem."
Zij wist altijd wanneer het te laat was voor mij. Wanneer het hart hals over de kop. Wanneer de knie te week. Wanneer de conferancecall met cognitie door het hart bezet wordt. Zij wist het. Altijd."
Comments