Val Lenny Val
"Je kunt je niet voorstellen, mijn kind, hoe schrikbarend het weer die dag was. Hoe duister de wolken, zo verschikkelijk als hemel weende. Grenzeloos. Moeder natuur was nog banger dan, ik. Zij woeide van woede, zij brak bomen en snoeide hele planten kaal als mijn ogen nooit daarvoor, of daarna, meemaakte. Zij huiverde, hing een kleurenpalet van kleinhartig zeer op en kuierde de klamheid van zenuwzweet tegen elk raam omhoog op.
Wij zaten daar. Met een kopje thee al bibberend te kijken. Het raam stond op een kier. Ik verwachte dat zij zou spreken, schreeuwen, fluisteren op zijn minst. Maar kind, mijn kind, de wind en Moeder, zij zwegen, zij zwegen over hoe de natuur zijn eigen gang en wil en weg vind.
Ik vroeg je nog, "vertel me dan, wat wil je dan, wat kan ik je nu?" riep naar de God van wie ik wenste vooral in tijden van nood geen weet te hebben, maar ook dat is een geloof dat ik niet volhartig geloven kan.
Geen antwoorden. Niet van hem. Niet van hem. Geen antwoorden van De Man.
Moeder draaide zich op, bedacht zich elk half uur, even snel als het weer veranderde, zo ook haar gedachten. Zij nam de storm. Zij verweet de storm. Zij droeg zorg voor de storm en alles dat van dien. Moeder raadse voort zoals een 14 jarige in verliefdheid haar twijfels door kan doen laten razen zonder enig belet. Van alles naar niets. Van zeker naar onzeker. Van leven naar dood. Van liefde naar haat. En altijd, altijd, altijd, door duisternis en terug.
Ik vroeg haar, of zij mij kon zeggen, wat een mens, een hart, laat staan een brein, de volmacht geeft? Zij antwoordde me niets. Zo waren er ook precies geen redenen op de wereld te vinden, niets, was het antwoord, en daarmee de grootste angst.
Ik ben niet bang van onzekerheid, armzalig zijn of ziekte, niet van pijn en al helemaal niet van de dood. Ik ben enkel en alleen, als de dood, zo bang, zo bang als een hond die leeft met zijn staart al trillende tussen de benen zijn godganse leven piepende lang, van niets. Van het eeuwige en altijd durende niets.
En iets, iets is de tegenhanger van, de heldhaftige naiveling, de angstvallige durval, iets, iets is altijd beter dan niets. Toch?"
Wij zaten daar. Met een kopje thee al bibberend te kijken. Het raam stond op een kier. Ik verwachte dat zij zou spreken, schreeuwen, fluisteren op zijn minst. Maar kind, mijn kind, de wind en Moeder, zij zwegen, zij zwegen over hoe de natuur zijn eigen gang en wil en weg vind.
Ik vroeg je nog, "vertel me dan, wat wil je dan, wat kan ik je nu?" riep naar de God van wie ik wenste vooral in tijden van nood geen weet te hebben, maar ook dat is een geloof dat ik niet volhartig geloven kan.
Geen antwoorden. Niet van hem. Niet van hem. Geen antwoorden van De Man.
Moeder draaide zich op, bedacht zich elk half uur, even snel als het weer veranderde, zo ook haar gedachten. Zij nam de storm. Zij verweet de storm. Zij droeg zorg voor de storm en alles dat van dien. Moeder raadse voort zoals een 14 jarige in verliefdheid haar twijfels door kan doen laten razen zonder enig belet. Van alles naar niets. Van zeker naar onzeker. Van leven naar dood. Van liefde naar haat. En altijd, altijd, altijd, door duisternis en terug.
Ik vroeg haar, of zij mij kon zeggen, wat een mens, een hart, laat staan een brein, de volmacht geeft? Zij antwoordde me niets. Zo waren er ook precies geen redenen op de wereld te vinden, niets, was het antwoord, en daarmee de grootste angst.
Ik ben niet bang van onzekerheid, armzalig zijn of ziekte, niet van pijn en al helemaal niet van de dood. Ik ben enkel en alleen, als de dood, zo bang, zo bang als een hond die leeft met zijn staart al trillende tussen de benen zijn godganse leven piepende lang, van niets. Van het eeuwige en altijd durende niets.
En iets, iets is de tegenhanger van, de heldhaftige naiveling, de angstvallige durval, iets, iets is altijd beter dan niets. Toch?"
Comments