"Postpenopauzemeningen over de duurzame vruchtbaarheid van vrouwelijk talent."

Was vandaag aanwezig bij een grijze oude witte mannen meeting. Je kent het wel. In een semi dorps conservatief theaterzaaltje op een plek waarvan menig Nederlander de naam niet kan uitspreken omdat er zo veel dialect inzit. Als enige vrouw. Als enige onder de 30. (en daarmee haalde ik de gemiddelde leeftijd dan ookdrastisch omlaag en was ik het diversiteits poppetje van de dag, een afwijkende factor voor de inclusie) in feite hou ik van iedereen die mij wil betalen om mijn kunst ten gehore te brengen en mij daarmee steunt. In principe vind ik het soms bijzonder lastig om vriendelijk te blijven wanneer ik een "succesverhaal van het andere geluid" of "de vrouwenstem" moet vertegenwoordigen in een bij uitstek post midlifecrisis en post penopauze typisch Nederlands mannelijk gezelschap. 

Wij doen na de showtjes een Q&A. In het panel. 3 mannen. Boven de 40. Kunstenaars. En ik.

Vraag aan kunstman nummer 1: "Hoe heb je die ambities toch werkelijkheid kunnen maken?"

Antwoord: "Motivatie, drive (de hele zelfverheerlijkende riedel) en hij put veel inspiratie uit zijn gezin."

Er wordt hard geklapt.

Vraag aan kunstman nummer 2: 

Vraag: soortgelijk.

Antwoord: soortgelijk (met hier en daar wat clichés over de eenzame onbegrepen kunstenaar) 

Vraag aan mij: "Hoe ben ik als vrouw van plan mijn ambities en kunst in de toekomst werktechnisch voort te kunnen zetten?"

Antwoord: "Hoe bedoel je als vrouw? Hetzelfde als mijn collega's."

Wedervraag: "Ja maar stel je voor je krijgt ooit een partner? Wat vind hij daar dan van?"

Antwoord: "Mijn partner, toevallig inderdaad een man, vind dat ik mijn ambities na moet streven en steund me wanneer hij kan, waar hij kan, zo veel als hij kan. Hij is trots."

Wedervraag: "Ja maar het is toch anders neem ik aan?"

Antwoord: "Wat is anders, steun van een man of vrouw?"

Wedervraag? : "Nee, dat hij je nu steunt natuurlijk, maar ooit wil je misschien een gezin."

Antwoord: "Ik wil inderdaad ooit misschien een gezin. Heft het een het ander op dan? Want in die veronderstelling leefde ik niet."

Wedervraag? : "Dat bedoel ik, hoe ga je dat dan werktechnisch doen, het lijkt mij onmogelijk om zo te kunnen blijven werken."

Antwoord: "Ik hoop toch, dat mijn partner onafhankelijk van hoe het leven loopt mij altijd blijft steunen. Het zou het gemakkelijkste zijn als in deze hypothetische toekomst, hij huisman zou worden of we een verdeling overeen kunnen komen tussen, jij, ik, wij allemaal samen en kinderopvang."

Wedervraag:"Hoe bedoel je huisman?"

Antwoord: "Werktechnisch gezien heeft mijn partner al nu al 4 afgeronde carrières opzitten. Ga ik ervan uit dat ik altijd duidelijk ben geweest en hij evenredig daaraan ook gelijkwaardig in de eerlijkheid over de wensen. En mochten wij in de hypothetische toekomst tegen werktechnische problemen aanlopen omdat privézaken schijnbaar onafscheidelijk van invloed moeten zijn op wie wel of niet carrière kan maken of ambities mag en kan en wil volgen, dan vertrouw ik er blind op dat mijn partner en ik er met overleg en alle wil van de wereld om de ander de wind onder de vleugels te doen geven er samen wel aan uit komen. Ik verwacht, of neem aan eigenlijk, dat ik de steun die gegeven wordt ook mag ontvangen in wederkerigheid, onvoorwaardelijk. Mijn partner werkt nu deeltijd. Ik voorzie dat naar mate onze carrières verder vorderen hij wellicht nog minder zal willen gaan werken zodat hij meer tijd kan spenderen aan zijn projecten, bijna 2/3 can mijn werk is schrijven en dat kan overal, ook thuis. Ik zou niet weten hoeveel onfortuinlijkheden ons zouden moeten overkomen, willen wij er gezamenlijktechnisch niet aan uit kunnen komen hoe het mogelijk te maken dat wij beiden kunnen doen waar wij ons ei in kwijt kunnen qua werk."

Een man achter in de zaak klapt. Danku vriendelijke vreemde. 

Wederopmerking:"Oh. Apart."

Door naar kunstman 3: zelfde vraag als de andere twee.

Antwoord: soortgelijk (verrassend genoeg nog steeds een hit). 

Ik kan mij niet inhouden. Bijt op mijn lip. Ga zitten op mijn handen. Doe zijn mijn best. Ik kan het niet laten. Floep het er toch uit met enigsinds snerpende toon... 

"Meneer wil u niet vragen hoe deze mannen het werktechnisch geregeld hebben met hun gezin? Hebben zij geen kinderen en huishoudelijke verantwoordelijkheden, of wil u anders niet weten of zij dan allemaal toevallig gemakzuchtig ambitieloze vrouwen aan de haak geslagen hebben omdat dat werktechnisch zo fijn overlegd voor mannen die carrière willen maken zonder rekening te hoeven houden met?"

Kunstmannen 1 tot 3 naast mij proesten wat. Eentje lacht zowaar. Ik krijg een bemoedigend klopje op mijn been van een van de naburige mannen. Helemaal achterin de zaal is er een man die vast veel naar Beyonce luisterd. Hij klapt als enige en gooit er een goed geprobeerd maar redelijk benauwde "you go girl" bij in. 

Man in publiek met de onbehoorlijke vragen begrijpt niet waarom ik zo moeilijk doe als het al heel wat is dat ik een partner heb, met zulke attitude. (nadrukkelijke klemtoon op aaaaa-ti-tuuu-de) 

Kunstman 2 bekend in een poging tot het verlenen van steun aan zijn vrouwelijke collega, hij heeft geen partner en vond de vraag enigsinds bijzonder bij uitstek laat staan dat het alleen mij gesteld werd. Soms zijn mensen niet gemaakt voor relaties, gaat hij verder, zoals hij, die geen overleg wil doen of compromis wil maken. Maar het kunstenaar zijn, of ambities hebben hoeft daar in zijn mening zeker niet ten grondslag aan te liggen. 

Het is stil. 

Man in publiek zijn klomp breekt. Hoe kan kunstman 2 zulke ambiteuse kunsterige intelligente getalenteerde man, geen partner hebben? Dat kan toch niet. Dat kan echt niet. De man vraagt of het komt omdat hij homo is.

Ik zucht. 

Kunstman 2 doet nog een poging uit te leggen dat het niets met sekse of gender of voorkeuren of kunstenaarschap of ambities te maken heeft, dat het zijn keuze is. Dat wij niet meer of minder bevooroordeeld of benadeeld zijn in het kunnen vinden van een geschikte partner om het leven mee te delen dan ieder ander van 9-5 werkend mens of uitkeringsgerechtigden of ondernemer van welk soort dan ook. 

De man in het publiek is het ermee oneens. Als zelfs ik, een partner kan hebben die toch echt wel redelijk abnormaal moet wezen, wil hij mijn wensen honoreren in plaats van enkel tolereren, dan moet het voor Kunstman 2 toch helemaal geen probleem zijn een partner te hebben. 

Kunstman 2 geeft het op. De organisator grijpt in. Sluit het af met een aantal wat meer kunsttechnisch georiënteerde vragen. 

Alle vier enig sinds ongemakkelijk in onze stoel nemen we maar een slokje water om en om. Doen ons best ons te herpakken en de gestandaardiseerde vragen met een zo schappelijk mogelijke stem te beantwoorden. Achteraf krijg ik een paar schouderklopjes. Kunstmannen 1 tot 3 zijn best aangeslagen. Dit hadden zij niet verwacht. Dat snap ik. Als vrouw verwacht je het wel. Tijdens sollicitatiegesprekken. Wanneer je een opleiding start na je 24ste. Tijdens diners met een wat formeler karakter waarin gesprek gemaakt moet worden. Hoe 'toekomstbarend' je bent, is eigenlijk altijd de enige vraag.

Kom thuis. Gooi mijn hakken uit. Wissel ze om voor all stars. Doe de blouse uit en trek mijn hoodie aan. Ga naast mijn vriend op de bank zitten en vertel hem over de bijzonderheden van de dag. Na mijn betoog over de onbehoorlijkheid lacht hij wat, "je hebt toch wel gezegd en als ik thuiskom staat het eten altijd al klaar, want hij kookt ook nog meneer." Ik schiet zelf ook in de lach.