Raamkozijn-schijn-o-schijn
"Wie schrijft blijft. Ook wanneer zij al jaren heengingen. Schrijvend, wordt rondgehangen op plekken waar ooit, nooit of soms. Er worden nieuwe herinneren over geschreven die prettiger klinken dan het voorgaande. Er wordt pijn weggeredigeerd voor wie ons dierbaarste, en overal een snufje hoop in de interpunctie verstopt.
Wie schrijft blijft. Maar nooit zoals hiervoor. Niet als zichzelf.
Ik ga er iedere dag naar terug, sta aan de deur. Bekleed mijzelf met een nog nieuwe vloeibare identiteit. Ik ben de kat in de nacht zwervend, of het licht van de lantaarn in de wind schommelend, ik ben de appelboombloessem die zwevend. Ik ben alles, behalve mijzelf.
Wie schrijft blijft. Letterlijk op de figuurlijke plek. Ook wanneer zij al jaren heengingen. Ze komt en ze gaat. Eindeloze en tochtloze keren. Maar nooit, hetzelfde. Niet eens, in schrift. Dat is haar toegeschreven de dag dat zij haar schrijversplicht.
Misschien staat ze aan je deur als een oude vrouw met het hart op de mauw gespeld, misschien zie je haar in de ramen van een drukke winkelstraat, lijkt zij op een verloren liefde of verbroken vriendschap of klinkt de fluistering van de wind even als. Wie schrijft blijft. Op alle mogelijke manieren. Maar nooit, keren zij terug als zichzelf, dat zou zonde. Wanneer een pen. Het woord. Zoveel macht.
Wie schrijft blijft. De vraag is niet waar, maar, waarom daar? Waarom daar waar? Waar blijven en zijn niet een lijn lopend."
Wie schrijft blijft. Maar nooit zoals hiervoor. Niet als zichzelf.
Ik ga er iedere dag naar terug, sta aan de deur. Bekleed mijzelf met een nog nieuwe vloeibare identiteit. Ik ben de kat in de nacht zwervend, of het licht van de lantaarn in de wind schommelend, ik ben de appelboombloessem die zwevend. Ik ben alles, behalve mijzelf.
Wie schrijft blijft. Letterlijk op de figuurlijke plek. Ook wanneer zij al jaren heengingen. Ze komt en ze gaat. Eindeloze en tochtloze keren. Maar nooit, hetzelfde. Niet eens, in schrift. Dat is haar toegeschreven de dag dat zij haar schrijversplicht.
Misschien staat ze aan je deur als een oude vrouw met het hart op de mauw gespeld, misschien zie je haar in de ramen van een drukke winkelstraat, lijkt zij op een verloren liefde of verbroken vriendschap of klinkt de fluistering van de wind even als. Wie schrijft blijft. Op alle mogelijke manieren. Maar nooit, keren zij terug als zichzelf, dat zou zonde. Wanneer een pen. Het woord. Zoveel macht.
Wie schrijft blijft. De vraag is niet waar, maar, waarom daar? Waarom daar waar? Waar blijven en zijn niet een lijn lopend."
Comments