"De volgeestige werken - Zonder - Anno nu."

"Was het kind dat onherroepelijk dood voorspelde met haar leven. Zij wisten niet wat hen te wachten stond. Had dienen te sterven voor het grotere doel. Maar resteer hier, des al niet te min, immer meer.
Het was turbulent. Dramatisch met tijden. Als een roman die door het leven ingeslagen wordt. Als een reeks die al geschreven werd voor het lichaam zelfs nog maar kon spreken.
Zo werd er een tweede geboren. De schrijfster. Zij die in volledige stilte jaren lang de wereld vol onbegrip observeerde. Zij die de cursussen empathie vermindering voor kinderen volgen moest maar tevergeefs nooit slaagde. Zij die bij filosofie en ethiek het dillema nooit zien kon tot de stelling zich in het echte leven voordeed en fouten veelvuldig vaker dan keuzes gemaakt werden.
Er waren geen geboorte kaartjes aan te raden voor kinderen die koud kleuren en lam voelen zo direct na de geboorte.
Apgar had er niets op, maar alsnog, het was als een wedstrijd beginnen met een onzichtbare achterstand waar iedereen vast wist, behalve het zelf.
Mijn fantasie vrienden behandelde me anders, benaderde mij met de speelsheid van kinderlijke onschuld en zorgeloosheid.
Vaak staarde ik naar de spijker in de muur waar jaren een kruis gehangen had, toen ik nog geloofde. Het is niet dat ik in niets geloofde, of geen geloof meer had. Het kruis leek niet meer te mijne te dragen, of baren. Dus was het nu enkel nog de herinnering aan, die de gedachtes deed reizen.
Lang was de muur daar verkleurd door alle jaren waarop zij wel, op haar vaste plek, het duurde kilo's aan scheurkalenderdagkaarten voordat met verf bewapend de schande afgeschilderd werd.
Was het kind dat onherroepelijk dood voorspelde met haar leven.
Zij hadden echter nooit gezegd, dat het niet de mijne, behoefde."