d-i-t-o

"Wij rijden naar Zwitserland. In een volkswagen kever. Soms doet hij mij denken aan hem. Wanneer hij vol enthousiasme over de euforie spreekt van vinden wat gezocht werd.

We flaneren door de straten. De koffie komt altijd twee uur te laat wanneer de vrouw met een theedrinker vergaat. Eentje met schuim en eentje zwart met tweemaal de suiker.

Zoals hij de schuim lepelt, soms een restje op de sik achterlaat. Zo kan ik me de pogingen tot herinneren, mijn angst dat hij ooit echt een baard krijgen zou, dat het zo vreselijk leek in mijn fantasie, de kans dat er stukjes eigeel of smac achter zouden blijven in.

Ik glimlach. Alles. Ik wist altijd zo zeker, wat de alles was, die ik wilde. Nu heb ik niets van alles en des te meer. 

Een echte bloemkool Nederlander, zodat ik nooit een tweede taal of cultuur hoef te leren ik ben zo slecht in functioneren met de zenuwen van mogelijk verkeerde uitspraak of gebruiken in de lucht op mijn schouders wegende.

Iemand die het broodtrommeltje zelf klaarmaakt.

Een man met beperkt smaakpalet zodat nooit geëxperimenteerd hoeft en boerse tapas met mini pizza's, aardappel kroketjes en jonge blokjes kaas, voldoet aan de standaard van romantisch ten top.

Eentje die simpel werkt heeft, mij in lijn kan houden en structuur biedt, die zorgt dat voor 8 uur opgestaan en om half 12 geslapen wordt.

Die houdt fietsen zonder einddoel net als ik.

Een man die houdt van de tuin doen, zoals hij houdt van werken met de handen, die niet zucht of zeurt wanneer de heg geknipt, die mij laat harken zoveel als naar wens. Een die het matje naast mij neemt en kwebbelen kan tijdens als zij nog altijd hier is.

Soms doet hij me aan haar denken, met al zijn feitjes en onderzoeken, met zijn verschrikkelijk irriteerbare gedegenheid in bronvermeldingen valideren, mijn wandelende encyclopedie.

Wij hebben de koppen leeg. Buiken vol. Sabbelen nog op het laatste stukje Toblerone terwijl wij ons terug treuzelen naar de auto.

Hij heeft soms, wanneer het teruggaan naar realiteit hem tegenzit een eendenloopje, de stappen verdwijnen in de breedte en snellen maar weinig vooruit. Dan doet hij me denken aan hem, en glimlach ik."