x

"Het is niet gemakkelijk te begrijpen. Hoe geleidelijk het gaat. Hoe vanzelfsprekend gesprekken overlopen naar genegenheid. Hoe eenvoudig vriendschap het karakter van kameraadschap aanneemt wanneer in het heetst van de strijd, een woord of hand uitgestrekt wordt.
Het is niet gemakkelijk te begrijpen, hoe gemakkelijk het was. Met tijden. Hij schreef mij. Over het leven. Over liefdes. Over de grote vragen en de kleinere antwoorden. Wij spraken van schuld en schaamte. Van onmacht en oorlog. Van vergeving en vrede. Over dromen en dagen. Het gesprek kabbelde altijd door.
Het is moeilijk te begrijpen, hoe moeilijk het was. Met tijden. Wij spraken. Van wanhoop en woede. Met ongenoegen en onwetendheid. Uit angst en doodzonde. Vol van verrukking en verlies. Over onzekerheid en onmogelijkheden. Niemand heeft ooit het laatste woord.
Het is niet gemakkelijk te begrijpen. Hoe geleidelijk het gaat. Hoe zachtjes gevoelens vanuit de hal, de deur op een kiertje zetten, langzaam voetje voor voetje, adem ingehouden, zichzelf in de slaapkamer binnendringen, de dromen in kruipen, de Denker voor het slapengaan vullen van fluisterende gedachten aan.
Nog voor ik het wist, had hij mijn hart, de weg bewandeld, waar ik nog altijd zelf zoekende naar ben.
Het is niet gemakkelijk te begrijpen. Hoe geleidelijk het gaat. Dat vanzelfsprekend spraakmakend maakt."