x

"Is dit de weg uit je hart?" vraag ik je op fluistertoon. "Ligt eraan wie het vraagt," zegt hij.
De kaarten liggen op tafel.
Geen winnende kant vandaag.
Ben bang, ons, te verliezen,
Wanneer ik op zoek ga naar het mijne in de mauw,
Nog even verdwaalt als tijdens de eerste schrijfsels uitzoekende,
Zie ons zoeken, naar het pad te volgen,
"Heb je mijn hand nog? Neem hem, toe..."
Hij slikt.
Een verhaal met open einde,
Draait voornamelijk om de (wan)hoop dat in de ogen van de lezen besloten,
Het net iets, beslotender doet,
In hoe de mogelijkheden zo na het laatste punt,
Zichzelf nestelen in het hart,
Als bindweefsel. "Hoe kan ik je hart dragen?"
"Ik weet het niet, mijn lief. Ik weet het niet."
Knoesterig en rauw van ieder elke val,
De wildgroei is onstuimig als wanneer de diepste wateren aanzet doen tot,
"Mag ik blijven, ook, als ik de weg naar het hart, ver-verloren ben?"
Zie de noodzaak, in een enkel streepje tussen de wenkbrauwen getekend, hoe het hoofdbrekend.
"Ik wist toch, de weg?"
"Ik kon toch, dragen?"
Wij polsen, de polsen van de handen besloten in elkaar op tekenen van leven. Hartslagen.
Maar als het dan toch nood, laat het dan lot zijn."