'n Van Gogh-je

"Het oor viel van verbazing pardoes op de grond. Prompt. Ongehoord het einde. Voelbaar desondanks. Het luiden van de bel. Hoe verblindend een vuurtoren klinken kan in haar felheid dwars door de iris penetrerende. Zelfs de doffe dreun waarmee de schelp landde werd genegeerd. Hij stapte over het oortje als het onderdeel van een zojuist gebroken theeglas was. Vervangbaar. Irrelevant. Ongegeneerd negeerbaar. Daar lag zij dan. Pijnlijker was stilte nog nooit daarvoor zo alomvattend geweest."