"Een republiek - De thuiskomst."
"Vergeef me, voor het spreken voor mijn beurt, ik weet, dat je me te jong, te onbezonnen, als onbegonnen inschat, maar, is het niet, is het niet zo simpel dan?
Vergeef me, voor het te vroeg komen, geduld is een schone zaak, die nauwelijks in mijn schrijfsels voorkomt, hoop daarentegen, ik begrijp, dat ik geen recht van spreken heb, geen weloverwogen ervaring in je ogen, maar doet het ertoe?
Zo rakelings langs de kern loopt het koort waarop wij balanceren, ontmoet me in het midden, ik weet toch, dat er een oorlog tussen oneindigheden als de grootste onenigheid in je woed, maar liefste, er is geen oorlog, wanneer er niet gevochten wordt, vraag me waarom, ik weet, weten geworden is.
Dat het zo gemakkelijk is, maar natuurlijk niet, er zijn dagen die wegen als jaren en hun zwaarte graveren op mijn voorhoofd, maar mooie man, het is zo simpel vanzelfsprekend goed, omdat ik erop kan vertrouwen dat je altijd je best doet en het goed bedoeld én dat is altijd genoeg, je bent meer dan genoeg, zo veel meer.
Vergeef me, als ik je het moeilijk maak, vaak naar nuances in je zwart wit wereld vraag, voor mij ditoman, zijn het maar drie dingen, ontstaan uit het vertrouwen op, ik geloof dat je altijd het beste met mij, ons voor hebt, mijn grootste hoop, is dat jij gelukkig bent, blijft, ongeacht, en dat, zou dan toch de voorloper van de onmetelijke liefde moeten zijn. Ik vertrouw erop dat mijn liefde voor jou, in al haar kwetsbaarheid, veilig en geborgen in je handen besloten ligt.
Vergeef me, als het te simpel lijkt, maar weet je nog toen wij het hadden over aardig spreken tegen planten, als zij daarvan zo op kunnen bloeien, stel je toch voor mijn man, wat dan lieveminnekozingen, fluisterende complimenten en verliefde blikken, met een mens kunnen doen, met een jou, en een ik, ons.
Vergeef me, als ik in een toon praat, die het laat klinken alsof, ik er te gemakkelijk over denk, te onbezonnen, te jong, te dromerig ben, maar zeg me eerlijk, is het niet zo simpel als delicaat dan?"
Vergeef me, voor het te vroeg komen, geduld is een schone zaak, die nauwelijks in mijn schrijfsels voorkomt, hoop daarentegen, ik begrijp, dat ik geen recht van spreken heb, geen weloverwogen ervaring in je ogen, maar doet het ertoe?
Zo rakelings langs de kern loopt het koort waarop wij balanceren, ontmoet me in het midden, ik weet toch, dat er een oorlog tussen oneindigheden als de grootste onenigheid in je woed, maar liefste, er is geen oorlog, wanneer er niet gevochten wordt, vraag me waarom, ik weet, weten geworden is.
Dat het zo gemakkelijk is, maar natuurlijk niet, er zijn dagen die wegen als jaren en hun zwaarte graveren op mijn voorhoofd, maar mooie man, het is zo simpel vanzelfsprekend goed, omdat ik erop kan vertrouwen dat je altijd je best doet en het goed bedoeld én dat is altijd genoeg, je bent meer dan genoeg, zo veel meer.
Vergeef me, als ik je het moeilijk maak, vaak naar nuances in je zwart wit wereld vraag, voor mij ditoman, zijn het maar drie dingen, ontstaan uit het vertrouwen op, ik geloof dat je altijd het beste met mij, ons voor hebt, mijn grootste hoop, is dat jij gelukkig bent, blijft, ongeacht, en dat, zou dan toch de voorloper van de onmetelijke liefde moeten zijn. Ik vertrouw erop dat mijn liefde voor jou, in al haar kwetsbaarheid, veilig en geborgen in je handen besloten ligt.
Vergeef me, als het te simpel lijkt, maar weet je nog toen wij het hadden over aardig spreken tegen planten, als zij daarvan zo op kunnen bloeien, stel je toch voor mijn man, wat dan lieveminnekozingen, fluisterende complimenten en verliefde blikken, met een mens kunnen doen, met een jou, en een ik, ons.
Vergeef me, als ik in een toon praat, die het laat klinken alsof, ik er te gemakkelijk over denk, te onbezonnen, te jong, te dromerig ben, maar zeg me eerlijk, is het niet zo simpel als delicaat dan?"
Comments