"Zwitserland - De Tour - Prt. 5."

"Ik denk, dat het eenzelfde gevoel van nostalgie in een tegengestelde houding geuit zou moeten wezen,
De een troosteloos in het heden, opdat de warmte van de handen nu zo veel herinnerde aan de kille leegte van het gemis aan, al die jaren.
De ander eenzaam in de toekomst, altijd levend in het verleden zelfs al is hij bij de tijd, want nu is altijd de ooit die hij nooit mocht ontvangen, als de goedkeuring, de acceptatie, de liefde die derhalve nog altijd door middel van een open relatie met de toekomst in het achteraf kijken naar het verleden werd gezocht.
"Ik denk..." "ik weet..."
De bergen, laat je graag voorop lopen zodat ik naar je kuiten kan kijken zodat je nog altijd zoals tijdens de eerste wandeling, een keer of zes achterom kijkt, of ik er nog wel werkelijk bij ben, daarboven, zitten wij samen in het gras, onze hoofden hangend op die van de ander of de schouders, wij zijn door de jaren heen als een jenga toren gebleken, elk stukje dat losgemaakt wordt, daar vinden wij plaats voor, loslaten van de bouwblokken die ons architecteerde tot een zo gemakkelijk in elkaar vallende samen speling van meesterwerken, is niet nodig, wij bewegen net zo lang, puzzelen tot er overal plaats is voor alles.
Wij zaten daar langzaam zuchtend, onze weg makend naar het chalet waar wij voor het haardvuur neervleien. De plek, verjaard niet, onze gezichten, zij tonen langzaam hoe het vermeende leven woedde als storm over elke lijn die "ik wou, ik dacht, ik wenste en ik miste..." spelt. 
Ik denk, dat hij, en zij, eenzelfde elkaars gelukken en gemissen in herinnering oversteigende nostalgische liefde creƫerde, die berust op het vertrouwen, dat de ander ons kinderlijke geloof in het volledig herstel van een gebroken hart, nooit breken zal."

Comments

Popular Posts