"Zwitserland - De Tour - Prt. 4"
"Hoe heet het?" "De onze?"
"Ja..."
"Karite Kita Neko."
"Japans?"
"Hmmhmm."
"Mijn huiskat die over straalt dwaald. Mijn huiskat die vergat, dat je niet jezelf bent wanneer je op je jaren op je tenen loopt. Mijn gekoesterde zwevende huiskat op zwerftocht."
"Hoeveel bladzijdes?"
"472, en tellende."
- 73 -
- 74 -
< Is aan het typen... >
- 75 -
Zijn hartslag gaat omhoog. Het klopt als wanneer hij te lang niet aankwam daarbinnen, werkelijkheid of zijn lid, beide gelijk in hun onwerkelijke paraatheid op ieder moment op te kunnen staan én gaan waar hij wil en,
"Ik zeg je gewoon niet..."
Ik weet dat het er niet altijd uit mag. De manier waarop wel veranderd constand. Het lozen is ongekozen afgeschoten tot deze vorm de nieuwe norm van de laatste bepaald, stoot me omver, al vooraf, het ritme van je ademhaling, hoe ik zie dat jij je best doet, maar je groter wordende pupillen nooit liegen.
"Je snapt hints nooit,"
Deze, volg ik direct. Nog voor jij weet of je hints aan het zenden bent, zijn ze ontvangen. Woorden met ondertoon daarentegen, tonen me nooit wat daar dan onder ligt. "Wanneer is het af? Kan ik het lezen?"
"Nooit. Het schrijven voldoet nooit aan je hedendaagse hemelse composities, muziek is er niet voor gemaakt om in woorden uitgedrukt te worden wellicht, maar licht wel, allicht, de manier waarop zij van glansrijk naar dof schakelen in een enkel seconde wanneer wij het geweer op tafel leggen."
"Schiet maar."
"Het ligt er."
"Schiet dan."
- stilte - "Ik zal kijken wat ik kan doen."
"Je doet altijd, tijd, en spendeerde de kosten op zijn best naar in waarde laten, je kijkt altijd, het zien, het zien met zwartdoordrenkte pupil, hoeveel brillen heb ik je moeten afnemen en hoeveel opgezet, tot de sterkte vooralsnog plus en min verward tot emotionele disbalans?"
"De kogels..."
"Niet schieten is altijd, jou, missen."
"Dus hoe begint ze, de eerste zin?"
"Het is simpel, maandagen waren na vandaag gewoon, nooit meer doodnormaal."
"Ja..."
"Karite Kita Neko."
"Japans?"
"Hmmhmm."
"Mijn huiskat die over straalt dwaald. Mijn huiskat die vergat, dat je niet jezelf bent wanneer je op je jaren op je tenen loopt. Mijn gekoesterde zwevende huiskat op zwerftocht."
"Hoeveel bladzijdes?"
"472, en tellende."
- 73 -
- 74 -
< Is aan het typen... >
- 75 -
Zijn hartslag gaat omhoog. Het klopt als wanneer hij te lang niet aankwam daarbinnen, werkelijkheid of zijn lid, beide gelijk in hun onwerkelijke paraatheid op ieder moment op te kunnen staan én gaan waar hij wil en,
"Ik zeg je gewoon niet..."
Ik weet dat het er niet altijd uit mag. De manier waarop wel veranderd constand. Het lozen is ongekozen afgeschoten tot deze vorm de nieuwe norm van de laatste bepaald, stoot me omver, al vooraf, het ritme van je ademhaling, hoe ik zie dat jij je best doet, maar je groter wordende pupillen nooit liegen.
"Je snapt hints nooit,"
Deze, volg ik direct. Nog voor jij weet of je hints aan het zenden bent, zijn ze ontvangen. Woorden met ondertoon daarentegen, tonen me nooit wat daar dan onder ligt. "Wanneer is het af? Kan ik het lezen?"
"Nooit. Het schrijven voldoet nooit aan je hedendaagse hemelse composities, muziek is er niet voor gemaakt om in woorden uitgedrukt te worden wellicht, maar licht wel, allicht, de manier waarop zij van glansrijk naar dof schakelen in een enkel seconde wanneer wij het geweer op tafel leggen."
"Schiet maar."
"Het ligt er."
"Schiet dan."
- stilte - "Ik zal kijken wat ik kan doen."
"Je doet altijd, tijd, en spendeerde de kosten op zijn best naar in waarde laten, je kijkt altijd, het zien, het zien met zwartdoordrenkte pupil, hoeveel brillen heb ik je moeten afnemen en hoeveel opgezet, tot de sterkte vooralsnog plus en min verward tot emotionele disbalans?"
"De kogels..."
"Niet schieten is altijd, jou, missen."
"Dus hoe begint ze, de eerste zin?"
"Het is simpel, maandagen waren na vandaag gewoon, nooit meer doodnormaal."
Comments