Bell-Tower
"Het luidt niet altijd om zorgen, als een vraag, drieledig, wel geteld maar niet altijd even duidelijk door mijn vertalingen verteld.
Het klinkt als een nieuwe slag, maar lieverd, absoluut niet, ik begrijp dat zij zo luid is dat het de boodschap eronder overstepeld alsof de trillingen niet langer beperkt zijn tot de tinteling van eerstens in een intens te overjarige ontwikkeling van het geloof in.
Maar toch, ik zweer je, op het hart, de jouwe, opdat daar de mijne haar zucht vind, dat het niet om de zorg draait, maar de liefde. Ik beken, soms de blik, zij is verwarrend, ik weet, maar ik moet je toegeven, ooit toch, zoek ik naar tekenen op je gezicht die mij vertellen of ik nog aanwezig ben in deze wereld, ik vraag je soms, zijn er zorgen, zoek de ogen, de lippen, de lijntjes de vingers af naar een bevestiging van mijn lijfelijk aanwezig zijn hier. Opdat zij soms niet meer beseft of het ik is, de verwerking of de onafgestemde klanken van onbegrip zijn die als echo mijn mond verlaten zonder geproefd te worden door mijn verlangen het zelf te wezen, die je wijst op mijn wezenlijke menselijkheid in het gesprek.
Ik weet, dat er met ons, nauwelijks te praten is, zij heeft immers aan het begin altijd nog de voorhand en bij ongemak regeerd zij nog regelmatig, maar ik zeg je toch, het is niet langer meer een dictatuur.
Luister naar het luiden alsof zij de hoop is, waarvan je soms twijfeld of ik haar laat varen, hoor je het optimisme in de klaagzang? Ik zing weer. En al zijn de teksten melancholisch is het ritme een constante terugval naar het stuk precies voor de burg zonder haar te passeren, de muziek, is gelukzalig van tot uiting mogen komen zonder oordeel van mijn eigen hand.
Nu dan, zeg me, genoeg met het als jij... Als het me helpen zou, had ik haar in een teug achter overgeslagen, er aan vast geklamd alsof het mijn grootste liefde was of haar in mijn discipline van ik moet zijn tot nieuwe dictator gedicteerd.
Liever toch dicht ik in alle openheid over hoe zij geopend werd en eindeloos is, tot eindeloos tot haar uiterste kwam en het einde, niet langer als het eind van de wereld voelt."
Het klinkt als een nieuwe slag, maar lieverd, absoluut niet, ik begrijp dat zij zo luid is dat het de boodschap eronder overstepeld alsof de trillingen niet langer beperkt zijn tot de tinteling van eerstens in een intens te overjarige ontwikkeling van het geloof in.
Maar toch, ik zweer je, op het hart, de jouwe, opdat daar de mijne haar zucht vind, dat het niet om de zorg draait, maar de liefde. Ik beken, soms de blik, zij is verwarrend, ik weet, maar ik moet je toegeven, ooit toch, zoek ik naar tekenen op je gezicht die mij vertellen of ik nog aanwezig ben in deze wereld, ik vraag je soms, zijn er zorgen, zoek de ogen, de lippen, de lijntjes de vingers af naar een bevestiging van mijn lijfelijk aanwezig zijn hier. Opdat zij soms niet meer beseft of het ik is, de verwerking of de onafgestemde klanken van onbegrip zijn die als echo mijn mond verlaten zonder geproefd te worden door mijn verlangen het zelf te wezen, die je wijst op mijn wezenlijke menselijkheid in het gesprek.
Ik weet, dat er met ons, nauwelijks te praten is, zij heeft immers aan het begin altijd nog de voorhand en bij ongemak regeerd zij nog regelmatig, maar ik zeg je toch, het is niet langer meer een dictatuur.
Luister naar het luiden alsof zij de hoop is, waarvan je soms twijfeld of ik haar laat varen, hoor je het optimisme in de klaagzang? Ik zing weer. En al zijn de teksten melancholisch is het ritme een constante terugval naar het stuk precies voor de burg zonder haar te passeren, de muziek, is gelukzalig van tot uiting mogen komen zonder oordeel van mijn eigen hand.
Nu dan, zeg me, genoeg met het als jij... Als het me helpen zou, had ik haar in een teug achter overgeslagen, er aan vast geklamd alsof het mijn grootste liefde was of haar in mijn discipline van ik moet zijn tot nieuwe dictator gedicteerd.
Liever toch dicht ik in alle openheid over hoe zij geopend werd en eindeloos is, tot eindeloos tot haar uiterste kwam en het einde, niet langer als het eind van de wereld voelt."
Comments