X

"Hoe kijkt een onverschillig mens naar de maan?
Ik had je graag een antwoord willen geven, maar helaas, behoort geen van ons tot de catagorie, mens, dat hier een verheldering over zou kunnen geven. 
Of ik weet wat de afstand is, tussen mij en haar? Ik denk even ver, en even dichtbij gedragen als de afstand tussen jou en mij. 
Maar verbeter me, als ik fout zit, bekritiseer mijn denken en spreek dwars door me heen, wanneer je moet.
Ik geef toe, eigenlijk ben ik huiverig met het delen van wijheden die ik zelf nog aan de lijve moet ondervinden, maar laat mij duidelijk zijn, mijn beste,
Wij vallen onder de mens die hun verstand wel graag zouden willen gebruiken op een gevoelige manier, onszelf in het ratio projecterend tot " ik" een attribuut zou kunnen lijken te vormen voor "mij". De maan is helaas, niet altijd even helder te zien. 
Soms krijg ik s' nachts voor ik in slaap val een prachtig visioen... Het is een zachte maar natte winter, de kou snijd niet meer zoals nu, de wind is gaan liggen daar de zeilen niet meer nodig zijn, wij converseren eindeloos voor het raam, twee kranten, twee kopjes thee, twee vorkjes, één taartje. Het schijnt er warm en licht te zijn ondanks de winter. 
Laat ik eerlijk zijn, zelf in de dromen komt hij terug, keer op keer, het kan toch ook niet anders, in de dagelijkse sleur van ons bestaan kan niemand voortdurend in een staat van onbevangen ontvankelijkheid verkeren...
Maar met het zoeken naar hulp van het verstand, zou mens, mijn beste, toch enkel het samenspel genoodzaakt te vinden zijn, dat het beseffen van het wonder in verklaringen zoeken voor, het, voelen voor wellicht dieper laten worden. 
Met zes verdiepingen tegelijk, kilometers te meer. 
Voor een boeiend woordspel, een goede anekdote van ons levenloze bestaan in een gedeeld leven dat begraven is onder stilte, is de maan trouwens, helemaal niet nodig, enkel een blik, op het licht."

Comments

Popular Posts