"Zwitserland - De Voorloper - Prt. 2"
"Er staat een uitnodiging voor me, de man, hij geeft me een linkse hoek, hoeft alleen maar op zijn lip bijten, de ogen branden op me met zijn duivelse onschuld, ik weet, oh, oh, oooh...
Er verschijnt een uitnodiging in de vorm van jou, " je ziet eruit om op te eten vanavond," "als wij toch eerlijk zijn," de jaren vloeien rijkelijk, na elke slok, het verlangen is niet meer te slikken, "ik kocht het alleen, om hoe gemakkelijk ze uit te trekken is," "hmmm," "ik ken je al langer dan vandaag."
Gegijzeld in het gevoel dat mijn hart door jou is ingenomen, je hand neemt me overal in mee, drie kneepjes op de achterbank van de taxi, in een oogopslag, ik zie toch, lieverd, dit gaat een lange weg worden.
Zij kunnen zeggen wat ze willen, de lippenstift aan je oor, jouw geurtje in mijn nek, nog een, nog een, nog een keer dan?
Ik, ik bemin je in de nachtval van onze handen verstopt in je jaszakken, en ik zou toch eeuwen met onze vingers verstrengeld om ieder punt heen kunnen dansen, ik, ik lief je ondanks de groote angst dat de wereld je altijd van me weg nemen zal, "er was toch niets in de wereld wat het tegen had kunnen houden," "onmogelijk te voorkomen," "alsof het geschreven stond,"
En zo, zo lopen wij, op een staploze weg, richting zoekend in de stuurloosheid dat wel één gedwongen kapitein aan roer heeft staan,
Er verschijnt een uitnodiging,
"Ik moest aan je denken," "Omdat het traditie is..."
"Kom je? Ik wil je zien." "Nog een sigaret?" "Voor vannacht?" "Een afzakkertje?"
En er blijven uitdagingen, uitdelers, uitbuigingen en uitdokteringen komen, zij worden uitgedragen, tot nieuwe...
Er verschijnt een uitnodiging, langzaam maar zeker, in de reflectie die de spiegel achterliet, er verschijnt, een onaangekondigd maar uitnodigend beeld...
"Ik kan niet langer in de spiegel kijken zo... Naar wat zou... Het is zo... Wij zouden samen..."
Ik knijp drie keer in je hand, "ik weet...", ik had al zo'n gevoel, dat het een langere reis zou zijn, dan de weg vermoeden doet."
Er verschijnt een uitnodiging in de vorm van jou, " je ziet eruit om op te eten vanavond," "als wij toch eerlijk zijn," de jaren vloeien rijkelijk, na elke slok, het verlangen is niet meer te slikken, "ik kocht het alleen, om hoe gemakkelijk ze uit te trekken is," "hmmm," "ik ken je al langer dan vandaag."
Gegijzeld in het gevoel dat mijn hart door jou is ingenomen, je hand neemt me overal in mee, drie kneepjes op de achterbank van de taxi, in een oogopslag, ik zie toch, lieverd, dit gaat een lange weg worden.
Zij kunnen zeggen wat ze willen, de lippenstift aan je oor, jouw geurtje in mijn nek, nog een, nog een, nog een keer dan?
Ik, ik bemin je in de nachtval van onze handen verstopt in je jaszakken, en ik zou toch eeuwen met onze vingers verstrengeld om ieder punt heen kunnen dansen, ik, ik lief je ondanks de groote angst dat de wereld je altijd van me weg nemen zal, "er was toch niets in de wereld wat het tegen had kunnen houden," "onmogelijk te voorkomen," "alsof het geschreven stond,"
En zo, zo lopen wij, op een staploze weg, richting zoekend in de stuurloosheid dat wel één gedwongen kapitein aan roer heeft staan,
Er verschijnt een uitnodiging,
"Ik moest aan je denken," "Omdat het traditie is..."
"Kom je? Ik wil je zien." "Nog een sigaret?" "Voor vannacht?" "Een afzakkertje?"
En er blijven uitdagingen, uitdelers, uitbuigingen en uitdokteringen komen, zij worden uitgedragen, tot nieuwe...
Er verschijnt een uitnodiging, langzaam maar zeker, in de reflectie die de spiegel achterliet, er verschijnt, een onaangekondigd maar uitnodigend beeld...
"Ik kan niet langer in de spiegel kijken zo... Naar wat zou... Het is zo... Wij zouden samen..."
Ik knijp drie keer in je hand, "ik weet...", ik had al zo'n gevoel, dat het een langere reis zou zijn, dan de weg vermoeden doet."
Comments