BBBBBBBBBBBBB-)

"Het is de dag van de kleur. Dat is hoe ik het weet. Als vanzelfsprekend zou het op geen een andere dag. En zo doet zelfs het meest eigenwijze drammerige van, mij zelfs glimlachen om de consistentie van instabiliteit.
Wij spraken vaak over half en heel. Over de compleetheid en het ontbreken van.
De kleur van Nabokov, de Q, moet misschien pretentieus en penetrerend in zijn harde stelligheid wezen en het rigozeuze wisselen van. Maar er is er geen dat hem beter staat.
En zijn kas, werd vaak bezeten door. Zoals de ogen gevuld van.
En de dagen die doordrammend als nachtmerries trappelende de blik nog nostalgischer naar een heldere opgeklaarde toekomst of een zuchtje van het verleden doen verlangen. De spijkerbroeken die ongebruikt blijven. Alles. Altijd.
Het is niet, dat een ander, hem niet zou staan, mijn hart smelt wanneer in bordoux genesteld of in zwart gezet. Enkel dat, hij, zo vanzelfsprekend, de generator van het licht schijnt, en zo de hemels blauw, immer.
Te veelzijdig om gevangen te worden in een waaier, nog breder dan het spectrum ooit, en rijker dan het woord, kleuren kan.
Zoals wanneer je een kamer binnenloopt en deze groter lijkt maar hoe dichtbij ook, altijd op veilige afstand, hoe warmer je wordt, hoe kouder de muur.
Dat elk schrijver wiens fascinatie, dan weer zijn fascinatie grijpt.
En het mijne eens te veel uitgeleend, het zijne verkleurd.
En zo, past wat niet mengt, uiteindelijk, in het hebben en houden van, blauw."