SLELTR4E
"En nu iedere spion langzaamaan verdwijnt van de lijst met controleur provocateurs die graag de deuren op stel en sprong dicht doen slaan in het gezicht, en nu iedere bedweter langzaamaan de tong brand aan woorden met blaren die niet langer te bedaren zijn na een net te vurige uitschieter,
En nu elke God waar je toch verdomme dag en nacht beroep op doet van de hemel gevallen lijkt te zijn en het op eigen kracht zal moeten wordt pas ontdekt hoe zwak het vlees van een mens,
Wees niet getreurd wanneer je je eigen woord proeft, slik maar, neem een pil voor elk van de ziektes alle namen die je het gaf, en slik maar, bak een koekje van eigen deeg en slok gretig alle gebakken lucht naar binnen tot het jaren verhongeren aan, niets, geslikt is.
En nu de koninginnen van niets en niemand en elkaar vinden in het onnodige land drinken op het klagen over een leven waarom gevraagd en proosten op wie, meer, minder nodig heeft.
En nu de spionnen hun mond opentrekken over wat nog altijd, en steeds, en het leven lang, als een blok aan het been hangt en er niet eens een is, maar het wel behandelde alsof 't nog minder dan een hond was. Pas dan wordt duidelijk dat een blok aan een been niets heeft, op een wrok aan de lijve gekluisterd.
Gemakkelijk moet het wezen, om beroep te kunnen doen op het zijn van een mens maar de goddelijkheid te bezitten om een ander ervan te mogen ontnemen.
En imperfect als het is, de penetrante geur van emmers kattenpis, geleegd zonder dat het, het is. Dat is nogal wat, om te rechtvaardigen als, maar gevoeren werd weinig, recht en van spraak is niet spreken, en vaardigheden daar ontbrak het bij gemak aan, elk van dien die de gemakzuchtige diend.
En nu de spionnen hun kleur bekennen, weet, dat kleuren uit de mode geraken, ontoegankelijk en afstotend zullen worden, verdwijnen op de stapel met dat wat niet past, wat niet gedragen wil worden, het is een kwestie van tijd, voor ieder eigen woord het hart nog eens doorboord, opdat er niets en niemand is, die voor niets en niemand door het leven wil gaan."
En nu elke God waar je toch verdomme dag en nacht beroep op doet van de hemel gevallen lijkt te zijn en het op eigen kracht zal moeten wordt pas ontdekt hoe zwak het vlees van een mens,
Wees niet getreurd wanneer je je eigen woord proeft, slik maar, neem een pil voor elk van de ziektes alle namen die je het gaf, en slik maar, bak een koekje van eigen deeg en slok gretig alle gebakken lucht naar binnen tot het jaren verhongeren aan, niets, geslikt is.
En nu de koninginnen van niets en niemand en elkaar vinden in het onnodige land drinken op het klagen over een leven waarom gevraagd en proosten op wie, meer, minder nodig heeft.
En nu de spionnen hun mond opentrekken over wat nog altijd, en steeds, en het leven lang, als een blok aan het been hangt en er niet eens een is, maar het wel behandelde alsof 't nog minder dan een hond was. Pas dan wordt duidelijk dat een blok aan een been niets heeft, op een wrok aan de lijve gekluisterd.
Gemakkelijk moet het wezen, om beroep te kunnen doen op het zijn van een mens maar de goddelijkheid te bezitten om een ander ervan te mogen ontnemen.
En imperfect als het is, de penetrante geur van emmers kattenpis, geleegd zonder dat het, het is. Dat is nogal wat, om te rechtvaardigen als, maar gevoeren werd weinig, recht en van spraak is niet spreken, en vaardigheden daar ontbrak het bij gemak aan, elk van dien die de gemakzuchtige diend.
En nu de spionnen hun kleur bekennen, weet, dat kleuren uit de mode geraken, ontoegankelijk en afstotend zullen worden, verdwijnen op de stapel met dat wat niet past, wat niet gedragen wil worden, het is een kwestie van tijd, voor ieder eigen woord het hart nog eens doorboord, opdat er niets en niemand is, die voor niets en niemand door het leven wil gaan."
Comments