AU-DIE

"Een voorproefje?"
"Ja."
"Kan ik een voorproefje krijgen van dat wat me te wachten staat?"
"Zoals?"
"Een zoen."
"Kom hier, we wandelen."
"Hmmhmm"
"Pak mijn hand."
Hij stopt haar in zijn jaszak.
Zo lopen wij daar.
Ik weet zeker dat ik zenuwachtig moest zijn, mijn angsthazigheid kennende.
Ik was niet zenuwachtig. Wonder boven wonder, was een gek als ik, gek genoeg, het enige wat nodig was.
Zo liepen wij daar.
Hij streelde met de duim over de vingers.
Wij kwebbelde wat over een van zijn fascinaties.
Ik pretendeerde het prachtig te vinden, achteraf, ik doelde op hem.
Maar een man blind voor het eigen oog, hoorde mij jubelen over het onderwerp, en nu luister ik elke dag, naar fascinaties die me niets zouden interesseren als een minder fascinerend persoon het onderwerp zou opperen.
Wij liepen daar zo.
Zwijgende.
Het was niet dat er helemaal geen zenuwen waren, er waren er genoeg, maar ze gingen bij de naam hormonen en ze verlamde niet, ze gierden door de aders en sloegen het hart op hol.
"Zo."
"Ja."
"En nu?"
"Kom hier."
Ik giechelde.
Grijsde bijna.
Nee ik lieg, ik had zeker een grimas.
Ik had nooit begrepen waarom er twee woorden waren, kussen en zoenen, tot ik ontdekte, dat ik hiervoor enkel gekust was, tijdens mijn eerste echte zoen.
Ik giechelde.
Grijnsde bijna.
Nee ik lieg, ik had zeker een grimas.
Tongstrelend, kreeg voor het eerst betekenis.
En ik wist niet eens dat ik aan het verhongeren was tot ik de zoetzaligheid van zijn lippen likte.
En ik had nooit begrepen hoe eens mens op sterven na dood tot leven gewekt kan worden enkel en alleen door de kracht van handen, tot ik mijzelf aan de zijne overgaf.
"Een voorproefje?"
"Zoals?"
"Een zoen."
"Een verzegeling."