X
"Vroeger had ik een hekel aan oudjes die klagen. Tot de meest optimistische man ter wereld begon met het dagelijks bellen van de krant om te melden dat hij vandaag alweer ik herhaal, alweer een half uur te laat was. Het heeft me maanden geduurd te begrijpen hoe een krantje dat komt wanneer het komt, mijn opa langs de telefoon kan doen wachten en het gordijn al optillende kan doen zuchten tegen de bezorgerloze straat en het tikken van de klok die bevestigd dat het echt, ja echt, later dan achr uur is nu.
"Maar je oma, zij was dan altijd wat aan het lullen, ik luisterde nooit, maar het waar niet stil zo in huis witte wel. Dan vanaf zes uure zo zonder Piake, duurt het wel verdommes lang tot de krant er is, laat staan als ie ook nog te loat kumt."
Het geritsel van het papier en het gepruttel van de koffie die pas gezet wordt wanneer de krant op de mat valt, doet de man even zijn eenzaamheid vergeten.
En na een tijdje, kreeg hij suske en wiske boeken van mijn oom, en nu is mijn grootvader een stripboeken verzamelaar.
Vroeger had ik altijd een hekel aan oudjes die klagen. Over betere tijden, over vroeger, over de jeugd van tegenwoordig, tot ik begreep, dat elk mens, hoe optimistisch ook, uiteindelijk geen klager, maar 'n misser wordt, 'n mens dat mist wat het zo overduidelijk na een leven tezamen aan ontbreekt.
Mijn grootvader is de meest optimische klager die ik ken, hij denkt dat zijn belletjes nut hebben, en dat de zorgverzekeraar dokters die extra medicijnen preventief voorschrijven zonder enige aanleiding daadwerkelijk een berisping gaan geven, hij denkt dat de bakkers die hij advies geeft de broden werkelijk langzamer door de snijmachines zullen laten, dat de bezorger vandaag of morgen, vanzelf weer precies optijd om 7:58 de krant door de bus zal doen en op de mat laat vallen, mijn grootvader gelooft er heilig in dat mijn Oma hem hoort wanneer hij tegen de computer mekkerd dat hij alweer gaat verliezen "blaas een beetje geluk uit de hemel Piake", en mijn optimist, wint elke dag met een grote lach, dat doet je oma, dat doet je oma."
"Maar je oma, zij was dan altijd wat aan het lullen, ik luisterde nooit, maar het waar niet stil zo in huis witte wel. Dan vanaf zes uure zo zonder Piake, duurt het wel verdommes lang tot de krant er is, laat staan als ie ook nog te loat kumt."
Het geritsel van het papier en het gepruttel van de koffie die pas gezet wordt wanneer de krant op de mat valt, doet de man even zijn eenzaamheid vergeten.
En na een tijdje, kreeg hij suske en wiske boeken van mijn oom, en nu is mijn grootvader een stripboeken verzamelaar.
Vroeger had ik altijd een hekel aan oudjes die klagen. Over betere tijden, over vroeger, over de jeugd van tegenwoordig, tot ik begreep, dat elk mens, hoe optimistisch ook, uiteindelijk geen klager, maar 'n misser wordt, 'n mens dat mist wat het zo overduidelijk na een leven tezamen aan ontbreekt.
Mijn grootvader is de meest optimische klager die ik ken, hij denkt dat zijn belletjes nut hebben, en dat de zorgverzekeraar dokters die extra medicijnen preventief voorschrijven zonder enige aanleiding daadwerkelijk een berisping gaan geven, hij denkt dat de bakkers die hij advies geeft de broden werkelijk langzamer door de snijmachines zullen laten, dat de bezorger vandaag of morgen, vanzelf weer precies optijd om 7:58 de krant door de bus zal doen en op de mat laat vallen, mijn grootvader gelooft er heilig in dat mijn Oma hem hoort wanneer hij tegen de computer mekkerd dat hij alweer gaat verliezen "blaas een beetje geluk uit de hemel Piake", en mijn optimist, wint elke dag met een grote lach, dat doet je oma, dat doet je oma."
Comments