D-D-D-Dance

"Mijn schaduw danser vangt het laatste snufje zon van de dag op zijn wang.
Het is niet geslaagd maar als of formidabel. Het ging immer meer om het schouwspel de laatste jaren.
Wanneer de dagen dragen naar maanden van malen.
Wanneer de honing van de hemel drupt alsof bij zijn mee vallen is.
Hoe de liters lichaamsontlastende pijnsluimerende en vergeetgraage verbittering de wateren spoelen.
Hoe stoelen en bankjes de klanken van klinken compleet verschillend isoleren of copuleren.
Mijn schaduw danser vangt het laatste tufje wind op zijn wang.
Draagt het met fiere trots tot zij zo dadelijk weg kussen zal wat landde op een plek bestemd voor tederheid.
Wanneer een video zonder band is.
Wanneer een praatje zonder zin de lijn van het gesprek bevestigd.
Hoe vraagstukken gevierendeeld worden op kolen.
Hoe de schaarste enkel de overdaad en tevredenheid van daarvoor erkennen en het gemis van vervreemden het ontbreken van diep, gang in zaken verslagen doet laten blijken.
Het is leeg, maar nooit zo verzuimend als de eenzaamheid.
Dat samenhorigheid, vooral met oor naar, en voor de ander, te maken heeft.
Dat uitgesproken en opgelost niet evenredig aan elkaar.
Dat dankbaarheid na het overlijden van, een mens nooit meer bereikt.
Mijn schaduw danser langt het laatste snufje zon van de dag op de wang.
Daf licht en warmte altijd naar de ontsteker terug zal keren als onlosmakelijk verbond."