X
"Ben 'n gelovig mens geweest, in de Grote, Echte, Heiligheid, Onze lieve Vader, God. Tot. Bidden aan God die vaders en moeders van sterven liet maar mij oversloeg, niet langer zin leek te hebben. Het gebed stopte. Geen slaap te vinden vaak ook geen Klaas, nog minder dromen en al zeker nooit uitgeslapen. Wakker worden gebeurde niet, dat bleef je.
Ben nog steeds een gelover zo oppert de man. Dat ik altijd stilletjes in hetzelf bid tijdens het sluiten van de ogen. Niet meer naar God, echter."
"Hallo, leven, ik weet niet of je luisterd, maar toch, ik wilde je graag bedanken voor vandaag. Het was geen goede dag maar ook geen slechte. Het was een dag zoals in het midden. En ik hou van het midden want dat is waar uiteindelijk al het leven en geluk zich bevinden zal. Ik wil je graag zeggen dat ik dankbaar ben voor alle geduldige in mijn leven. Met name hem. Ik kan mij niet eens voorstellen hoe, maar altijd. Ik las van de week dat je naar mate de tijd meer op elkaar gaat lijken, ik hoop dat het waar is, ik zou graag, meer als hem, mijn grootste trots willen zijn. Soms ben ik bang, het beste te verliezen, dat de manier waarop hij mij aankijkt wanneer hij binnenkom, veranderen zal. Ik denk niet dat er een zaliger gevoel op de wereld bestaat dan de ogen die erkennen dat liefde al is het niet aan te raken, vast en zeker, bestaat. Ik ben zo vaak een doos, en hij schroomd er niet om haar voorzichtig uit te vouwen en alle zwaarte uit de kelder in het dichtgeslagen verstopte, met de meeste zorg het licht in te dragen. Ik zeg het hem niet genoeg. Hoe ook het seizoen is, de dankbaarheid voor, veranderd nooit. Dat het pad nooit meer hetzelfde voor en na is. Dat donker niet meer eng. Dat thuis is een mens besloten. Dat toe en verlaat niet altijd twee woorden, maar ook samen kunnen tot toeverlaat het gevoel sterkt dat het hart niet verliet sinds hij er binnen stapte. Weet je wat het is, Leven, ik wou soms dat hij even, voor hij in slaap viel met mijn dankgebedje in gedacht zijn droom vinden zou. Dat er nooit een nacht ontbrak aan de glimlach die begint en eindigt met, ben dankbaar dat hij in het hart leeft."
Ben nog steeds een gelover zo oppert de man. Dat ik altijd stilletjes in hetzelf bid tijdens het sluiten van de ogen. Niet meer naar God, echter."
"Hallo, leven, ik weet niet of je luisterd, maar toch, ik wilde je graag bedanken voor vandaag. Het was geen goede dag maar ook geen slechte. Het was een dag zoals in het midden. En ik hou van het midden want dat is waar uiteindelijk al het leven en geluk zich bevinden zal. Ik wil je graag zeggen dat ik dankbaar ben voor alle geduldige in mijn leven. Met name hem. Ik kan mij niet eens voorstellen hoe, maar altijd. Ik las van de week dat je naar mate de tijd meer op elkaar gaat lijken, ik hoop dat het waar is, ik zou graag, meer als hem, mijn grootste trots willen zijn. Soms ben ik bang, het beste te verliezen, dat de manier waarop hij mij aankijkt wanneer hij binnenkom, veranderen zal. Ik denk niet dat er een zaliger gevoel op de wereld bestaat dan de ogen die erkennen dat liefde al is het niet aan te raken, vast en zeker, bestaat. Ik ben zo vaak een doos, en hij schroomd er niet om haar voorzichtig uit te vouwen en alle zwaarte uit de kelder in het dichtgeslagen verstopte, met de meeste zorg het licht in te dragen. Ik zeg het hem niet genoeg. Hoe ook het seizoen is, de dankbaarheid voor, veranderd nooit. Dat het pad nooit meer hetzelfde voor en na is. Dat donker niet meer eng. Dat thuis is een mens besloten. Dat toe en verlaat niet altijd twee woorden, maar ook samen kunnen tot toeverlaat het gevoel sterkt dat het hart niet verliet sinds hij er binnen stapte. Weet je wat het is, Leven, ik wou soms dat hij even, voor hij in slaap viel met mijn dankgebedje in gedacht zijn droom vinden zou. Dat er nooit een nacht ontbrak aan de glimlach die begint en eindigt met, ben dankbaar dat hij in het hart leeft."
Comments